Тазарғың келсе, театрға бар!

«Әдебиет пен өнер ұлы болмаған жерде ұлт та ұлы болмайды» деген Ғабит Мүсірепов. 

Кез келген елді ерекшелейтін мәдениеті мен әдебиеті, салт-санасы мен тарихы, рухани дүние 

танымы екені даусыз. «Ел ішінде өнер бар, өнерді тапқан шебер бар» дейді дана халқымыз. 

Сол сан түрлі өнердің ішінде театр өнері, театр мәдениетінің орны ерекше. Әрбір театрдың 

тарихи  жағынан  қалыптасып  дамуы,  болашаққа  қадам  басуы,  өсіп-өркендеуі,  әр  халықтың 

өмір-тұрмысымен,  салт-санасымен,  тағылымды  тарихымен  және  ішкі  мәдениетімен  тығыз 

байланысты.  

Семейдегі Абай атындағы қазақ музыкалық драма театры бүкіл қазақ театры өнерінің 

қарашаңырағы болып саналады. Оған дәлел – 1917 жылы Мұхтар Әуезовтің басшылығымен 

«

Ойқұдық»  жайлауында  қойылған  «Еңлік-Кебек»  пьесасы.  Бұл  пьеса  қазақ  еліндегі  жаңа 

қосқан,  зор  екпінді  күш  болды.  Театр  өнері  қарыштап  дами  бастады,  алға  қадам  басты. 

Ойқұдықта ойлы дүниемен бастау алған рухани сілкініс, өнердің өркендеуіне жұмыс жасады. 

Мұхтар  Омарханұлының  бастауымен  «Ес-Аймақ»  театры  1920  жылдары  қарқынды  жұмыс 

атқарды.  Рухани  шөлдеген  жұртты  өнермен  сусындатты.  Әйгілі  Әміре  Қашаубаев,  Иса 

Байзақов, Жұмат Шанин, Ғалиақпар Төребаев, Қалибек Қуанышбаев сынды майталман өнер 

иелері топтасып, театр өнері биікке қанат қақты. 

2-