Қыз жүрегін түсіне алмай, әрі-сәрі қиналдық.
Қиналдық та, тос қалтада кезек сақтауды ұйғардық.
Біз ант еттік қорғау үшін аманатын Қарғаштың,
Без орамал кезек-кезек қалтамызда алмасты.
Без орамал қалтамызда арымыздай сақталды,
Жау шегініп, жойқын жорық бітуге де шақ қалды. Жүрдік солай, жүрдік солай, арада үш-төрт жыл өткен,
Без орамал қалтамызда бірге соқты жүрекпен.
Без орамал құпиясын түсінбедік, түсіндік,
Анығы сол — ішімізден Қарғашты еске түсірдік.
Қыз Қарғашты екеуміз де жанымызға баладық,
Екеуміз де бір үмітке сарғая кеп қарадық.
Сол үмітке жетуге біз тағат таппай асықтық.
Бақыт па екен, достық па екен әлде, мүмкін, ғашықтық.
Қанды майдан екшеп жатыр өмір менен өлімді,
Қалың өртте Қарғаш бізге үміт болып көрінді.
Сол үмітке, сол Қарғашқа жетуге біз асықтық,
Әлде қызға, әлде өмірге, әйтеуір, бір ғашықтық.
Қалың өрттің ортасында гүл өскенін көріп пе ең,
Махаббаттың жауыздықпен күрескенін көріп пе ен?
Екеуара бір махаббат, махаббатты қорғадық.
Махаббатты қызғанамыз, қызғанамыз ол да анық!
Екі солдат міне осылай айлар, жылдар өткізді.
Досым бір күн жай түскендей суық хабар жеткізді:
"Білесің той, жастайымнан зат сақтауға олақпын,
Кешір мені, қара басты, орамалды жоғалттым..."
Жан досыма бір жауыздық жасамақ боп оқталдым,
Достық, достық! Қол байланды, мысым құрып тоқталдым.
Күндер өтті.
Досым менің сүле-сопа күйге енді,
Жапа-жалғыз отырып ап тұнжырауды үйренді.
Әдеттегі әзілі жоқ, әні де жоқ, күлмейді,
Түтінденген темекіден басқа ешнәрсе білмейді.
Бір жүректе екі күйік маған жеңіл тимеді,
Сағыныштай сарыуайым мені дағы биледі.
Қатері көп қан майданның өтіп жатты ай, күні,
Амал нешік, кездестірдім дүзі қара қайғыны. Жан ұшырған бір шайқаста досым менің оққа ұшты,
Өрт ішінде жалғыз гүлді жалаңдаған от құшты!
Жауыз соғыс жайратыпты бұл өмірдің пендесін,
Жаралы дос әлсіз қолмен сипалайды кеудесін.
Сезіп тұрмын, тіл күрмеулі, тығындапты көмейді!
Жанарымен жалынданған, о, дариға, не дейді?
Кіресілі-шығасылы қақтығысында есінің,
