69
Тіршілік
көзінен мөлдір тамшылар да бірін-бірі қуалай, қағазға тырс-тырс та-
мып жатқан еді.
Асханаға ақша шығармайын деп түсте де құнарсыздау бірдеңені
ішіп-жеген Айтолқын
енді әлсіздігін сезініп, тамақтануға тырысып,
екі жұмыртқаны сәл кеспе қосып қуырып, жеп, әлденіп алды. Тест
сұрақтарын алып дайындалмақшы болып еді, бойы дел-сал бо-
лып, кейінге тартып, қарағысы келмеді. «Келер жылға дейін бірдеңе
қылармын» – деп қайтадан жата кетті. Тағы да ойлар қаумалап, кірпік
айқастыруға мұрша бермеуде. Есіне жұмыстас Гүләйдің әңгімесі түсті:
«Мектепте бірге оқыған құрбымның жігітінің досы бар екен... Кру-
той жігіт... Сонымен танысқанмын. «Мына қызбен таныстырыңдаршы»,
– деп өзі айтыпты. Сонымен өмір маған тек гүл сыйлауда. Сөмкеме
күнде уыстап ақша салып береді.
Мынадай шаршататын жұмыста
істеп, «сен маған жарамай қаласың» деді. Жақында ақысы жақсы
жұмысқа кіргізбекші, пәтер алып бермекші. Жолым болды», – деп
қуанып тұрған-ды.
Айтолқыннан қазір балалық кеткен. Ол неғылған батпан құйрық
екенін түсінді. Атты жаратып мінгендей, сөзін қарамайсың ба,
«әлсіресең маған жарамай қаласың» деген... Мырс етіп, күлгенін өзі
де байқамай қалды. Шетелдік компанияда түсті металлмен жұмыс
істейтін жігіттің әрине, қалтасы қалың. «Күні-түні
халықтың, елдің
байлығы жат жұртқа сатылып, түнімен вагондар ағылып кетіп жа-
тады. Оның қайда кетіп жатқанын ешкім тексермейді де», – деп осы
Гүләйдің тәтесі келгенде айтып қалып еді. Соған қарағанда «арам ақша
ғой оныкі» деп өзінше жорамалдады.
– Саған да сондай жұмыс тауып берейін бе? – деп Гүләй бірде
қулана Айтолқынға қарады. Қабағы дір ете қалғанына қарап, қарсылық
білдіріп тұрғанын түсінді. Сөйте тұра әңгімесін жалғастырды.
– Осы Бекаға кездескелі өмірім өзгерді. Несі бар, еш
әбестік сана-
маймын. Жан сақтау үшін көше бойында тұрып, немесе қонақүйлерді
жағалап, қыздар күніне бәленбай адам қабылдап, тоз-тоздары шығып
жүр ғой... оған қарағанда, өзіме Бекамның кездескеніне, соған қызмет
көрсеткеніме дән ризамын. Аллаға алғысым шексіз. Жуырда үй алып
берсе, басқа маған ештеңенің қажеті жоқ.
Айтолқын құрбысына ләм деп аузын ашпады. «Дұрыс істеп жүрсің»
деген де жоқ, «мұның ұят емес пе, арыңның, болашақ ұрпағының, ата-
анаң, туыс, достардың алдына не бетіңмен бармақсың?» да деген жоқ.
Тіпті
өз жағдайын салыстырып, пәтерақыға берсе тамақсыз қалатын
пұлын, «тапқаны танауын сүртуге» де келмей жүргенін салыстырғандай