Күлаш Ахметова
Жан дала – жәннат дала
Өзіңсің , Қазақстан, ән, арманым да,
Аяулым, алтын бесік, қара орманым да.
Бір нәрсе жетпейді деу қате болар
Өзіңдей ұлан байтақ далам барында.
Гүл дала – Қазақстаным.
Сен үшін бар сөздіктен сөз таңдайын көп,
Сен барда басылмайды жез таңдайымда от.
Мен сенен кете алмаспын, амалсыздан
Бір кетсем, оралармын бозторғайың боп.
Ән дала – Қазақстаным.
Сен барда ғажап шебер, ғажап ұстамын,
Түсінем өзендердің саз ағыстарын.
Қалай ақын болмайын, мен түгілі
Ұшады көгіңе жыр жаза құстарың.
Қырандар қанатында даңқы кеткен,
Дән дала – Қазақстаным.
Сен менің шұғылаға толған даламсың,
Жасампазым, сан асу жолдарды аларсың.
Бабамның көздерінің қарашығы ең,
Баламның бақытына да қорған боларсың.
Жан дала – Қазақстаным.
Керемет өріледі гүл өңірде өлең,
Кезің қандай өрік пен шие гүлдеген.
Жүрегіме сыйғызып бар бейнеңді,
Қалсам деп ем өзіңнің жүрегіңде мен.
Кең дала – Қазақстаным.
Керегі жоқ даңқ дейтін маған сөренің,
Жетер біраз есіңде қала алса өлеңім.
Халқым маған сенеді әлсіз демей,
Үйткені мен, туған жер, саған сенемін.
Жасай бер , Қазақстаным.
Несіпбек Айтұлы
СОҢҒЫ ЖҰЛДЫЗ СЫРҒЫҒАНША
І
Сайрашы тамылжытып, таң бұлбұлы,
Бір ауық жеңілдесін тағдыр жүгі.
Үніңмен үмітімді жалғай тұршы, Үлбіреп үзілгенше жанның гүлі.
Жұтайын төксең-дағы жырды қанша,
Төбемнен соңғы жұлдыз сырғығанша.
Күн шығып, құстар шулап, жұрт оянып,
Сұр жылан жер бауырлап жылжығанша.
Басталса тіршіліктің арпалысы,
Тек жатпас аспан менен жер тағысы.
Сайрашы, жүрегіме нұрын құйсын,
Осы бір таңның таза қалтарысы.
Ғұмырын жырға қосқан күндіз өткен,
Мен де бір, байғұз да бір түн күзеткен.
Бұлбұлым, білемісің кең дүние,
Сағына күтіп отыр бізді көптен.
ІІ
Сарқылғанда сабасынан күншуақ,
Түн түбінен шақырады бір шырақ.
Жұмыртқадан жырлап шыққан, төл құсым,
Саған да ертең уақыт жетер тыншымақ.
Өз əлінше əркім сайрар бұл күні,
Жырла, менің өз бақшамның бұлбұлы.
Сылаң қаққан сұлу аттай ғұмырдың
Қолдан сусып кеткенінше шылбыры.
Кең ғаламды отырғанмен ойға алып,
Жердің шарын шыға алмаспын айналып.
Тұмардай боп атамекен төсінде,
Топырағым мəңгі жатар байланып.
Елең қылмай екі дүние соғысын,
Жырла, ғажап ғасырлардың тоғысын.
Сусынымды қандыр əлем сырына,
Құйттай құсым, жаралдың ғой сол үшін.
Жалықпастан барлығын да жырлап бақ,
Сенің бағаң бара жатыр қымбаттап.
Тал бесіктің тəтті əуенін тербеші,
Жер бесікке салса мені құндақтап...
ІІІ
Тəуекелге жаным менің тас-түйін,
Сен болмасаң өмір құны – бес тиын.
Уілдеші бесіктегі сəбидей,
Іңкəр сезім, үніңді бір естиін.
Уілдеші, уілдеші, əлдиім,
Саған аян менің жұмбақ жан күйім.
Сеніменен таңда бірге оянып,
Сеніменен кеште бірге қалғиын.
Уілдеші, ойды оятып ұйқыдан,
Лəззəтына бөлесін бір сиқыр əн.
Селт етпесе өз обалы өзіне,
Шошынбашы тас кереңнің сиқынан.
Менің жаным сенің тəтті үніңде
Сенің жаның тіршіліктің гүлінде.
Сайрашы бір нəзік құстың тілінде,
Жата бермей жүрегімнің түбінде.
Сайрашы бір, серпілейін, сергиін,
Өмір деген өте шығар жел-құйын.
Зарыққанда өзің іздеп келмесең,
Періштем-ау, саған барар жол қиын!..
Жұмекен Нәжімеденов
Менің елім
Көкірегімнің үміті мен тілегі
Күй боп түлеп, күн боп шығып күледі.
Күн астында көк төбелер түледі —
Менің елім, менің елім — гүл елі!
Айтпағым бір ағыл-тегіл сыр еді —
Шежіреңе ол өлең болып кіреді.
Мендегі өнер сен деп өмір сүреді
Менің елім, менің елім — жыр елі!
Қанат қомдап таң атқанда шығыстан
Торғайым бар қыраныңмен бір ұшқан.
Жүрегім бар жүрегіңмен ұғысқан,
Менің елім, менің елім — гүлстан!
* * * * * *
Салқындап саясында самал-көлдің,
бұла өскен баяғыдан балаң менмін.
Сіміре саумалыңды, бұл жолы да,
Сабылып, сағымды өлке, саған келдім.
Тағы да топырағыңда жаңарды ізім,
Сен десем бал-бұл жайнап жанар жүзім.
Бір пейіл, бір ықылас — қолда бары,
әкелген базарлығым — сол болады. ...
Тікенге балтырымды талатып ем,
ал қазір дала барқыт, дала — кілем.
Кетіп ем сол даладан шыбық мініп,
Оралдым бір талаптың қанатымен.
Сырым бар тереңімде көрінбеген,
жырым бар шебер қолмен өрілмеген.
Әйтеуір біреуімін көп балаңның
өзінді елім деген, жерім деген!
Достарыңызбен бөлісу: |