Сәлима. Қой әрі!
Қайрат. Несі қой, рас. Сен бұған тигенде мұндай болмайтын едің.
Сәлім (сабырмен). Қайрат, адам анасына ауыр сөз айтпас болар.
Қайрат (екіленіп). Ал, мен айтамын! Мен – осының тәрбиесінің жемісімін. Бұл – сыртта басалқалы қызметкер, үйде – жеңілтек әйел болды. Жасымнан көргенім – өңшең белі – жуан, беті – жылмаң, қылығы – қылмаң ағайлар. Бұлар басқа бөлмеге кеткенде мен шөлмектердің ортасында шошайып отырып қалатынмын. Сөйтіп жүріп сарқынды арақты қолқ дегізіп құлқыныма құя салатынды шығардым. Аяғы мынау – алапат ішкішке айналдым. Бәріне кінәлі – осы. Мен оны бетіне...
