Бекен(қолтығында ораулы қағазы бар). Атайға тым қатты кетіп қалған жоқпыз ба өзі? Ілмей-ақ қойсақ қайтеді?
Әшірбек. Сөйттік-ау, деймін. Ойланып көру керек екен әлі.
Санатбай. Қара-а! Аяп тұрсыңдар ғой өздерің. Қақпасына емес, қақ басына жазса да аз ол шалдың.
Бекен. Тантыма, сен өйтіп. Біздікі қорлау емес – ойнау, біле білсең.
Әшірбек(Санатбайды ала көзімен ата). Ұялмай-қызармай шындап барады ғой, өзі-ей.
Санатбай (дереу мүләйімси қалып). Мен де ойнап айтамын.
(Балалар сахнадан шығып кете барады да, ізінше дүркірей қайта қашып келе жатады. Санатбай сүрініп кетіп, бір аяғындағы туфлиі ұшып кетеді. Оған қарауға шамасы келмей, зытып барады. Шаншар атай шығады). Шаншар атай. Сендерді ме? Сендерді... Қап, ай дейтін ажа, қой дейтін қожа жоқ, өстіп текке көше таптағаннан басқаны білмейді бұлар енді. Кешкісін үйді-үйлеріңе барып, шекелеріңді біраз тырсылдатып қоймаса болмайды екен, бұл...
