Әшірбека(ширығып). Рас айтасыз ата. Арбасы да, суы да құрысын. Тасымаймын!
Шаншар атай. Иә, не боп қалды, балам соншама? Ауыр ма екен жұмысы?
Әшірбек. Жоқ. Түк те ауыр емес. Шөпшілер де, аспаз апай да жұмысыма риза. Байбағыс ағай күнде тракторын өшіріп, моторын суытып қойып, маған үстіне су құйғызып, жуынып-шайынып рақаттанып қалады. «Қанша ыстықтап өліп бара жатсаң да үлкен адамға ештеңе дей алмайсың. Суды Иман ақсақалдан гөрі сенің тасығаның жөн болар еді бізге», – деді әуелі бағана.
Шаншар атай. Дұрыс-ақ. Кәрі мен жасты салыстырып бола ма, шынында. Шал апарған су – шалап, бала апарған су – бал. Ашуыңа жол болсын. Соны айтшы енді алдымен?
Әшірбек. Кеше Байбағыс ағай: «Әшірбек, сен бұл арбаны ауылға текке салдырлатып бостан-босқа қуып қайтқанды қойғын. Мойнақ жырасын сәл өрлесең, бір қора қойдың орнындай жерде жабайы жоңышқа, солқылдаған бидайық тұнып тұр. Әнеугүні ол жер ойдым-ойдым болған соң трактор жүре алмай тастап кеткенбіз. Көрдің бе, әне арбаңда Иман қарттың шалғысы мен айыры дап-дайын жатыр. Бар да соны шауып ал. Бүгін шап, ертең шап, үйіңе түсіріп ал, әйтеуір. Қазір бірден сонда тарт», – деді.
