Қарғабаев. Өзгені қайдам, мен сізге сүйенемін.
Мұсылманқұлов. Сүйенсең, баяғы сен Ортақұмда, мен Теріскейде әкім болып жүргеніміздегідей «сен» деп сөйлемейсің бе? Екеуміздің достығымыз талай сыннан өтіп еді ғой, бұл жолы да бірдеңе болар.
Қарғабаев. Құдай соған жазсын! Сіздің қызметіңіз үлкен, «сен» деуге ауыз бармайды.
Мұсылманқұлов. Осындай оңашада ресми әдебіңнен танбайды екенсің ғой.
Қарғабаев. Ауыз құрғыр үйреніп кетіп, жұрттың көзінше «сен» деп бүлдіріп жүрермін, «сіз» дей берейін.
Мұсылманқұлов. Мейлің. Не десең де сені түрмеге отырғызып қойып, жер басып жүре алмаймын мен.
Қарғабаев. Қасқабай сонда сіз екеуміздің дос екенімізді білмегені ме? (Көңілі босап, көзіне жас үйіріліп). Ай, айналайын досым-ай, мен саған екі дүниеде де разымын. Мына сөзіңнен кейін түрмеде шіріп өлсем, арманым жоқ!
Мұсылманқұлов. Қой, қай-қайдағыны айтпай. Қасқабай бәрін біледі, білмесе, білгіземіз. Демнің арасында шел басып қалған көзіне көкесін көрсетеміз.
