Зәуре. Жаса, мама! Сіз папамды кереметтей сүйеді екенсіз.
Тәттігүл. Сүймегенде ше.
Зәуре. Мен де Ерланды кереметтей сүйемін!
Тәттігүл. Жоқ, керегі жоқ оның, сүймейсің. Айттым ғой, биіктен ұшып кетіп өлсе, байсыз қаласың, қызым!
Зәуре(күліп). Мәс-саған, қызық! Әй мам-мам! Сол да сөз бе екен? Ешкім өлу үшін өмір сүрмейді. Ал, егер шындар болсаңыз, айтайын, адамды қас қағым сәт те бақытқа бөлейді.
Тәттігүл. Тө-ө-өу , ақылың тасып тұр екен ғой, қызым! Қанша көсемсі, шешенсі, бәрібір тимейсің сен оған.
Зәуре. Мама, сіз қызықсыз! Тимейсің сен оған? Бұл неткен дөрекілік! Біз енді ғана...
Тәттігүл. Болды-болды, сөйлеме. Енді ғана болса тіпті жақсы, айырылысу оңай болады. Өзім діттеп жүрген жер бар, соған барасың.
