еуырып кеткен аттың соңынан суйретілген ала шшбырга үцсайды. Шал сүрлеуге тесіле қарады. Тесіле ңарайтындайы да бар - баягыда Лппащ ы зды қойып келген куні абыр-сабыр басылып, ел аягы с°ябырсыганнан кейін түн ортасы ауа сощацпен сайды өрлей жүре берген, ж үре берген. Сонда соңынан екі елі цалмай етеккг ^армасңан ауыр ойлардың үштыгына жете алмай қабыргасы Қойыса тарьщцаны әлі есінде. «Айдалада ңаддым-ау, ендігі кунім Не болар» деп тарыщан жоц-тын, әрине. Жалгыздыгына налыган. Жапгыздыгы жанына цатты батцан. Дүние-ай, десейші, алма-кезексің-ау. Міне, өшкені жанды. АРтынан щүяц ерді. Өмір шіркіннің пұлга сатып ала алмаитын Чымбаттыгын гүмырында осымен екінші рем сезінді. Біріншгсі взіндей жщыбайпарга теңдік тиіп, ел қатарына цосылганы еді.
