| Әдеби KZ
жолдасым вагоннан қарғып түсті де, поезға сүт, айран, жұмыртқа алып
шыққан әйелдердің қасына барды одыраңдап.
– Апалар, амансыздар ма, бәріңізге мың сәлем! – деді ол бас иіп. – Айран бар
ма?
– Бар, шырағым, бар, - десті әйелдер.
Жолдасым бір банка айранды басына бір-ақ көтерді. Содан соң түбінде
қалған жұғының жинап алып, бетіне жақты. Қап-қара жігіттің беті ала
бажалақ боп шыға келді.
– Мұның не, шырағым, – деді айран иесі қартаң әйел таңданып.
– Мұным – қуанғаным, апа. Сұрапыл соғыстан аман келіп, туған жерге
табаным тиіп, сіздей апамның қолынан айран ішкеніме қуанғаным. Туған
елдің дәмін татқаныма қанғаным, айранның қалғанын бетіме жаққаным –
балалық күнім есіме түсіп, еркелегенім, апа. Сізге еркелегенім, Қазақстанға,
халқыма еркелегенім.
Әшейінде сөзге олақ, кеудесі орден мен медальға толы аңқылдақ батыр
жолдасымның сол бір сөзі керемет шешен болып шықты.
– Алда, бақыр-ай, елді сағынған екен ғой, - деп сол жерде әйелдердің бәрі
тегіс жылап жіберді.
– Қай жердікісің?
– Шешең бар ма еді? – деп әркімдер сұрап та жатыр.
– Талдықорған облысыныкімін. Өзіңіздей келген шүйкедей ғана қара
домалақ шешем бар еді. Соған асығып келемін, – деді Тәкен кемпірлердің
біріне қарап.
– Алда, бақыр-ай.
| 
