| Әдеби KZ
– Жоқ, сен түк білмейсің, тобылғының да түсі торы, - деді ол маған бет
бақтырмай. - Жоқ сен оны қой. – Шалдуар білегімнен қысып ұстап алды. –
Енді мен тобылғы торы сырадан ішемін бе? АҺ!
– Өзіңіз білесіз.
– Жоқ, сен оны қой. Мен сыра ішемін бе? Aх!
– Ішіңіз.
Көзі кілегейленіп, ол маған тесірейе қарады.
– Жаңағыдай, тіркеме қылып ішемін ғой? АҺ!
– Өз жайыңызға қараңыз.
– Жоқ, менің жайымды неғыласың, енді бір тіркеме жүргіземін бе мен? Aх!
Шалдуардың тағы да дәметіп отырғаны белгілі болды. Осы жолғы
қаламақымды қосып, киім алып кисем деген есебім бар еді. Ол ойым жүзеге
аспауға айналды. Ішімнен қынжылсам да, мен оған ақшам азайып қалады
дей алмадым. Амалсыз бас изедім.
Шалғынбаев дереу даяшыны шақырып алды да, қайтадан заказ берді.
– Жүз елу тіркемесімен... – Ол тез маған бұрылды. - Сен ішесің бе?
– Жоқ, - деп мен безек болдым.
– Дұңған кеспесін жейсің бе?
– Жоқ, жоқ, әбден тойдым.
– Онда, - деді Шалдуар даяшыға қарап, екі саусағын көрсетіп, - екі рет дұңған
кеспесін әкел.
283
Достарыңызбен бөлісу: | 
