| Әдеби KZ
– Қойшы, Зайкүл. Жомартбектің қалжыңына несіне ашуланасың, – дейді оны
құшақтай арқасынан қағып. – Қарның ашты ма? Жұмыртқа қуырып берейін
бе?
– Сөйтші, Меңтай, – дейді Зайкүл Жомартбекпен ұрысып отырғанын бірден
ұмытып. – Ішім ұлып барады. Мен қуырған жұмыртқаны сондай жақсы
көремін, Меңтай. – Содан соң Меңтайдың құлағына сыбырлайды. –
Шарабың бар ма?
– Сендік бірдеңе табылады, – дейді Меңтай тез Зайкүлді тамақтандыру
қамына кірісіп.
Біраздан кейін мен Меңтай пісірген жұмыртқаны табасымен көтеріп,
шыжылдатып әкеп үстелдің үстіне қойдым. Меңтай біреулерден қалған
шараптың аузын ашты.
– Зайкүл, жалғыз ішесің бе? Жомартбек басын шайқап отыр ғой.
– Жоқ, мен Ерболмен қағыстырып ішемін, – дейді Зайкүл шарапты жұтпай
жатып, сықылықтай күліп.
– Мен мұны ішпеймін.
– Неге?
– Менің шарабым басқа.
Зайкүл алдындағы стаканды сырғыта салды.
– Ендеше мен де ішпеймін. Сендер тәуір шараптарыңды өздерің ішіп, маған
біреуден қалған жаманын беріп отырсыңдар.
Мен күлдім.
419
Достарыңызбен бөлісу: | 
