Бес бұрап, төрт түкіріп, толғап тоғыз

Бұл шумақтағы күй өрнегінің көк түндігін көтергенін, немесе мәңгі мұзды құлатып, асқардан ағынды арындатқанын өз алдына тамаша сурет деп бағалағанның өзінде, ақын өлеңнің ішкі дыбыс үндестілігіне баса назар аударатынын көреміз. Қобыздың құлағын ақын неге екі бұратпай бес бұратады, неге мың толғантпай тоғыз толғантады? Қобыз құлағын екі бұрай ма, он бұрай ма, қобызшы тоғыз толғата ма, жүз толғата ма, мәселе оның нақты санында емес, «бұрау» сөзіне «бес», «түкіріп» сөзіне «төрт», «толғап» сөзіне «тоғыз» сөздерінің дыбыс үндестігі жағынан т. б. «тү - тө», «то - то» болып үндесіп келуінде. Мұндай ұйқас, әрине, өлеңнің үндестілігін, музыкалылығын күшейтеді. Шумақтың басқа жолдарындағы «көтерген көк», «асқарда ағын», «мәңгі мұз» деген тіркестер де осындай. Сөйтіп, Ілияс осы ішкі ұйқас, ассонанс, аллитерация арқылы өлеңіне жан, қуат, күшті динамика беріп отырады. Бұл ақын поэзиясының өзіне тән бір ерекшелігі.