Ертеде бір патша өмір сүріпті. Оның әдеті үстіне жаман киім киіп, жабайы адам бейнесіне кіріп, қаланы аралап жүреді екен. Бір күні ерекше адамға кездеседі. Ол бас аяғына алтын жастанып жатыр екен. Таңырқаған патша әлгі адаммен әңгімелессе, ол ақыл сатып кәсіп етеді екен. Сол сатылатын ақылдан патша да алмақ болады. «Не жұмыс істесең де ақылмен істе, сабырмен артын ойлап жаса»,- деген сөз екен,соны бір ділдаға сатып алады. Үйіне келген соң, әр қабырғаға, орамалға, тіпті дастархан шетіне де жаздырып қояды.
Бір күні шаштаразды шақыртып, шашын алдыртпақ болды. Шебердің шаш алатын бір ағаш сапты, бір алтын сапты ұстара бар екен. Шаштараз сәл ойланып барып, ағаш сапты ұстарамен шашын алып береді. Сонда патша алтын сапты ұстараны пайдаланбай, арзан құралды пайдаланғаны үшін, шеберді өлтіруге бұйырады.Сонда шебер осында кірерде ғана патшаның шашын ал деп ұсынған бас уәзірдің құралын қабырғадағы, орамалдағы жазуды оқыған соң, пайдалан бағанын айтып ақталыпты.Мұны естіген патша уәзірдің шашын алтын сапты ұстарамен алуға бұйырыпты. Шашын алып бол бере, уәзір уланып өліп кетіпті. Шеберге сыйлық беріп қайтарып, ақыл сатушыны өзіне уәзір сайлапты.
Достарыңызбен бөлісу: |
