143
высказывать, чтобы облегчить горе, и не кому было обратиться, кроме как
самому Богу.
Конца не было сомнениям. И когда заезжие купцы обмолвились за
чаепитием о молодом манкурте, повстречавшемся им в сарозеках, не
подозревали они, что тем самым бросили искорку в изболевшую душу
Найман-аны. Сердце ее захолонуло в тревожном предчувствии. Мать поняла,
что не успокоится, пока, разыскав и увидев того манкурта, не убедится, что это
не сын ее. (Ч.Айтматов).
Найман-Ана
Найман-ана тұла бойын билеп алған үрейді, қолының дірілін білдірмеуге
тырысып, кеудесіндегі шар еткен жаралы құстың үнін өшіргендей болып, тек
бурыл басынан көптен бері түспей келе жатқан қаралы жаулықпен бетін
бүркемелей берді.
Сол бір ұйқысыз өткен түнде Найман-Ана Сарыөзекке барып, әлгі
мәңгүрт түйешіні іздеп тауып, өз баласы емес екеніне көзі жеткенше жаны жай
таппайтынын ұқты. Ұлының соғыс даласында мерт болғанына бұрыннан да
ана жүрегі түскір бір түрлі шүбәлана беретін сияқты еді, сол біл зілмәуір
зымиян күдік көкейінен қайта көтерілген... Соңырасыз сол күдікпен жүрегі
мәңгі сыздап, ұдайы үрей меңдеп жүргенше, өлі-тірісіне біржолата көз
жеткізіп қайту керек болды. (Ш. Айтматов).
Достарыңызбен бөлісу: