– Режиссер ретінде өзіңізді қалай бағалайсыз? Сіздің бойыңызда

2. – Драматург бола жүріп, көптеген сценарий жаздым. Режиссерге бересің. 

көп болады. Сценарийді жазғанда бір киноны көз алдыңа елестетіп отырасың. 

Кино шыққанда қарасаң, сенің алдындағы суретіңмен сабақтаспайды, мүлдем 

басқа жаққа кетіп қалады. Ештеңе айта алмайсың. Өйткені, режиссердің көзқарасы 

басқа. Бірнеше рет сценарийлерім ойлағанымдай емес, мүлдем басқа кино болып 

шыққанда ішімнен өкініп жүрдім. Жалпы, режиссер ретінде біреудің жазған 

сценарийін түсіре алмаймын. Тек қана өзімдікін түсіремін. Егер бір жерден қате 

кетсе, тек өзіңнен көресің. Ең бастысы – жауапкершілік. Өзіңе, өз ісіңе деген 

жауапкершілік. Ешқандай тапсырыспен жұмыс істемеу керек. Жұмысты қолға 

алдың ба, оны жоғары кәсіби дәрежеде істеу керек. Өз шығармашылығыма баға 

бере алмаймын. Бірақ, кәсіби дайындықпен келгенім анық. 

3. Жауапкершілік дегеннен туады, бір киноға шамамен екі жылдай уақыт 

кетеді. Бұл аз уақыт емес. Ал менің досым Тимур Бекмамбетов жылына төрт кино 

түсіреді. Тимурды жақсы көремін. Мәскеуде жүргенде жақын араласатынбыз. Өте 

дарынды, мықты жігіт. Бірақ, оның кинолары жеңілтек. Көбінесе компьютерге 

сүйене отырып жасалады. Бұл адамның интеллектісіне байланысты нәрсе емес. 

Мұнда техникалық, технологиялық интеллект басымдыққа ие болып тұр. 

4. Қазір кино түсіру еріккеннің ермегіне айналып кетті. Жақсы кино көргенде 

адам қуануы керек. Ал қазіргі біздің киноларды көргенде қуана алмайсың. Өйткені, 

деңгей түсіп кетті. Еліктеу көп. Өз ойымыз жоқ. Жұртты күлдіргіміз келеді. 

Күлкінің өзі де түкке тұрмайтын болып шығады. Ойсыз. Күлкінің өзінің ар 

жағында ой болуы керек. Ал қазіргі кинолардағы күлкі – «аха-ха, иха-ха». Бұл 

дүниелер, яғни соңғы жылдары кино деп түсіріліп, кино ретінде көрсетіліп жүрген 

дүниелер – кино емес. Баян Есентаева, Нұртас Адамбайлардың түсіріп жүргендері 

кино деуге келмейді. Мейлі ғой, түсіре берсін. Бірақ, басын ашып алу керек, 

жүктеу/скачать 3,95 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: