білімсіздікке, казак халкының прогрессивті дамуына кедергі болатын баска да кемістіктерге қарсы бағытталды. Бүны да казак философиясының калыптасуы мен дамуының өзіндік ерекшелгі деп атап айтуға болады (Қасабек А., Алтаев Ж. Қазак философиясы тарихы. А., 1998). Қазак халкының философиялык дүниетанымын арнаулы зерттеген талым О.А. Сегізбаев казактардың ой қызметінің алғашкы кезендерінде дүние мен оны тусіну туралы информацияны жинап, сактайтын жэне жалғастыратын коммуникативтік функцияны аткарған модельдік-бейнелеу (таска қашалған суреттер) мен символдык-белгілік (таңба-ру белгілері) жүйелердің орнын баскан вербальды-дискурсивті ойлау орта ғасырларда калыптасканын айтып, “енді басты рольді халыктың ауызекі тілі аткара бастады, бірак бұл түрмыстың коммуникация функциясының аумағынан шыкпайтын тіл емес, адамдардың араласуының творчестволык формасына тэн дискурсивтік, яғни пайымдык тіл еді. Вербальды-дискурсивті дамудың негізгі күралы - тіл, дыбыстык сөз”, - деп атап көрсетеді. Қазақ философиясын мойындадык делік, тілі бар, діні бар, ділі бар, мәдениеті мен тарихы бар, билер мен даналары бар халыкта философия болмады дегенге сену киын. Сонда: “казак философиясы кандай философия?” деген сүрак ойға оралады емес пе? Бұған Ғұмар Қараштың 321
сөзімен «өмір пәлсапасы” деп кыска жауап беруге болады. XX ғасырда “экзистенциализм”, “экзистенциалдык философия” деген ұғымдар кең тарады. Көпшілік мұны тек біздің заманымыздың туындысы деген
