сөз сарасы - өлеңменен,
Сол маған бәрінен де сыйға өтімді.
Мен де бір
Прометей «от ұрлаған»,
Зулаймын жұлдыздарға жыпырлаған.
Келемін киелі Жер шұғыласын ап,
Дүние, томағаңды сыпыр маған.
Алғашқы мысалда Абай өлеңінің таңбасы – сөз тіркесі болса, екінші
үзіндіде көне мифоним жарық, жылу, қайырымдылық символы деп
түсініледі. Автор өз оқырмандарының аялық біліміне, яғни бөгде сөзді
танып, олармен ассоциация тудыра алатынына сенімді, сондықтан келтірінді
бірліктерді еш маркерсіз берген. М. Райымбеков Абай жолдарын
тырнақшамен ажыратып, келтірінді құрылым екенін өзі көрсетіп, оқырманға
жартылай көмек береді, бірақ бөгде сөздің авторын атамайды:
Ре
по
зи
то
ри
й
Ка
рГ
У
75
Сені аңсамай жазған жырым - нұрсыз кіл,
Сен жоқ жерде – тұл дүние күнсіз тұр.
Мендегі хал,
Достарыңызбен бөлісу: |
