Айтпақшы, адамдар сүйікті ісін тапса, автоматты түрде ауырлықтан
арыламыз деп ойлайды. Əлбетте, олай емес.
Қалақай өсімдігі жайлы хикая
Ойланып көріңізші, сізге бұл көзқарас қалай? Бұл үзінді «Аяусыз»
кітабынан.
«Лашықты бойлай қалақай өсіп, қалың əрі ұзын ну пайда болыпты.
Айналып жай əншейін өте кеттім. Осы кезде əкем келіп, иегін қасып
тұрып, көз қиығымен бақылады. Мен арқамды тіктеп, созылып-керіліп
болған соң, əкемнің не айтатынын күттім.
– Қалақайды неге ормадың? – деп сұрады.
Мен көз қиығыммен бойлай өскен ұзын қалақайға қарадым.
– Ауырады ғой, – дедім мен.
Əкем маған қарап, сəл жымиып, басын шайқады.
– Адам қашан ауырлық сезетінін өзі таңдайды, – деді салмақты
қалпына қайта келіп. Ол қалақайға жақындап, жалаңаш қолдарымен
бұтағынан жұлып алды. Бұтақ соңынан бұтақтарын жұлып жатып
сабырлық танытты. Ол барлық қалақайды ормайынша тоқтамады.
Жүзіне қарап ол ауырлық сезіп жатыр деп ешкім айтпас еді...
Сондықтан көптеген жағдайда адам қашан ауырлық сезінетінін өзі
таңдайды.
Терең мағына
Əрине, бұл жердегі кілт сұрақ «Қалай ауруға шыдаймын?» емес,
маңыздысы «Не үшін шыдау керек? Ненің құрметіне?»
Егер қиындықтардың артында қалауымызға жету сынды ұлы
мақсаттар тұрса, əрине, ауыртпашылықтар шыдауға тұрарлық. Бұл
жағдайда, қиындық – өсудің бір бөлігі болып табылады.
Дегенмен, Құдайдың біз көтере алмайтын жүк бермейтініне сенемін.
Сондықтан фитнес жаттықтырушым айтпақшы, «шыдаймыз, менің
жақсыларым, шыдаймыз».
Достарыңызбен бөлісу: