Бұл – күрестің ең нәтижесіз жолы. Мемлекет өзінің
ұстанымын тікелей емес, азаматтық қоғам өкілдері арқылы жеткізетіні
және жүзеге асыратыны белгілі. Бұл орайда тағы да ғылыми
қауымдастықтың ақыл-ой әлеуеті жеткілікті деңгейде пайдаланылмай
отырғанына назар аударуға тура келеді. Радикалды идеологияның
алдын алудағы және жалпы дін саласын реттеудегі негізгі назарды
– кезек күттірмейтін мәселе.
Тағы бір сыннан өтпестен тәжірибеге ене бастаған сенімсіз қадам –
дінге деген мемлекеттік көзқарасты ғылыми тұрғыда бекітудің орнына
назардың зайырлылықты күшейуге аударылуында болып отыр. Бұл
екеуі (дінге көзқарасты ғылыми тұрғыда бекіту мен зайырлылықтың
күшейтілуі) бірінің орнына бірі жүргенде немесе бірі басыңқы, екіншісі
бағыныңқы болғанда емес,