3.Өсиет әңгіме.
Өсиет әңгіме
Алатаудың көк майсалы баурайында тәкаппар бір терек өсіп тұрады. Ол ешкімді менсінбейді. Төңерегіндегі мәуелеген жеміс ағаштары мен гүл бәйшешектерді көзіне де ілгісі келмеді. «Дүниеде маған тең келер ешкім жоқ. Мен тамырларыммен жерді шеңгелдеп ұстап тұрмын. Ұшар басым көкті құлатпай тіреп тұр», - деп лепірді терек. Оның асқақтығы шектен асты. Күнді жақтырмады: «Осының не керегі бар? Жапырақтарымды сарғайтып жіберетін болды – ау», - деп тыжырынды.
Терек суды да жаратпады: «Су тамырларымды шірітіп жіберетін болды», - деп налыды. Ол желге де мін тақты: «Жел жапырақтарымды шуылдатып, тыныштық бермеді», - деді.
Бір күні теретің бұтағына бұлбұл келіп қонды да, тамылжытып сайрай бастады. Тәкаппар терек біреудің еңбегі мен талантын өзіне иемдене қоюдан аулақ емес еді: бұлбұлды шуылдаған жапырақтарымның бірі екен деп:
Естіп тұрсыңдар ма? Қайсыларыңда осындай жыршы жапырақ бар? – деп екіленеді терек.
Бұны естіген бұлбұл намыстанып, өз жөніне ұшып кете берді.
Менің жыршы жапырағымды сен үзіп әкеттің. Оңбаған қаңғыбас, - деп тілдеді.
Бұны естіген жел де тына қалды.
Терек сәулелі күнге бажырая қарады:
Е,е... кім екен десем, міне, менің шырын жапырағымды құрғатып түсірген сен екенсің ғой, - деді.
Бұны естіген Күн енді қайтып шұғыласын терекке төкпей қойды.
Сыңғырлап ағып жатқан мөлдір бұлақ теректің бұл айтқандары орынсыз екенін айта бастап еді, тәкаппар терек оған ақырып қоя берді:
Өшір үніңді! Сен маған ақыл айтуға әлі жеткен жоқсың, - деді.
Бұны естіген бұлақ енді қайтып теректің тамырын нәрлемейтін болды.
Сөйтіп, күн нұрынсыз, сусыз, желсіз, ауасыз қалған терек аз күнде – ақ қуатынан айырылып, қалжырай бастады.
|
