Шерхан Мұртаза Қызыл жебе екінші кітап алматы, 2021

–  Түстік  өмірің  болса,  кештік  мал  жина.  Мен  қайбір  төрт 
құбыласы  түгел  дәулетті  едім.  Тапқанымыз  жұтқанымыздан 
артылмайды. Жас болса мынау, бас ауырып, балтыр сыздамай ма 
екен. Ертең мен шоңқиып отырып қалғанда, сені кім асырайды?..
Не керек, ақыры шал жеңіп, Тұрар жолға шыққан. Тоқ торы 
аттың жай бүлкілімен-ақ түске жақын Маңырақ ауылына барып 
жеткен.  Атасы:
–  Көп  бөгелме,  күн  батқанша  орал.  Малды  Тайлақ  айдасып 
келсін.  Түнге  қалсаң  –  қорқасың,  жол  жаман,  –  деп  қатты 
ескертіп еді. Соны есіне тұтқан Тұрар жүдеу ауылдың шетіндегі 
Тайлақ тамын бірден тауып алып, торы аттың басын жар басында 
жарбиған  жаман  құжыраның  есігіне  тіреген.
Ат дүбірін естіп үйден ұзын бойлы, қабағы салыңқы, тақыр 
бас  сұсты  адам  сүйретіле  шықты.  Артынша  жамаулы  жыртық 
көйлегінің етегін ышқырына қыстырған, омырауы алқам-салқам, 
басын дағардай қалың жүн орамалмен шандып алған, қызыл бет 
ақсары  ажарлы  әйел  ілесе-мілесе  екпіндеп  шықты.  Босағадан 
тағы  да  екі-үш  баланың  басы  қылтиып-қылтиып  көрінді. 
Тысқа  шығуға  әлденеден  бата  алмайды.  Тұрар  байқап  қалды, 
балақайлар жалаң бұт екен. Тек қызылала көнетоз сәндіп көйлегі 
бар, өзі тұстас қыз бала табалдырықтан бері шығыңқырап, бір 
қырындап, жалаң бұт інілерін босағадан әрі итеріп тастап, оларды 
көлегейлей  береді.  Қыз  баланың  рең  басы  шешесіне  тартқан 
қызылшырайлы,  сүйкімді  ғана  екен.  Тұлымшағын  өріп,  ұшын 
шуда  жіппен  түйіп,  селтитіп  қойыпты.  Адам  көркі  –  шүберек, 
үстіндегі көнетоз сәндіп көйлектің өзін медет тұтып, жалаңаяқ 
та  болса,  тұла  бойындағы  бір  жапырақ  қызыл  ала  матаның 
арқасында,  бейтаныс  алдына  бүгежектемей  еркін  шыққан.
Үй иелерін көргеннен-ақ Тұрар өзінің жолы ауыр болатынын 
аңғарды. Жоқшылық зары тұла бойларынан азынап тұрған мына 
адамдарға келген шаруасын айтудың өзіне бата алмай күмілжіп, 
самайынан тер тамшылады.
Аласа  тамның  боғатындағы  қамысқа  дейін  қарайып,  шіріп 
кеткен көне. Үйдің сыртқы сылағы түсіп, жел мен жауын мүжіген 
қам  қыштары  жұт  жылы  өлген  малдың  қаңқа  қабырғасындай 
арса-арса.  Ұзын  бойлы  Тайлақ  екі  бүктеліп,  еңкейіп  шығатын 

жалғыз  есіктің  өзі  кедейліктің  заржақ  куәсіндей  шиқылдап 
ашылып,  бажылдап  жабылып,  топсасына  әрең  ілініп  тұр.
Осы бір сіңірі шығып, ыңыршағы айналған жоқ-жұтаң жұртты 
жат  көзден  жасырғысы  келгендей,  тамның  төбесіне  дейін  көк 
шығып, есік алдындағы қоқысты шытыр жауып, түп-түп шилер 
үйдің  алды-артын  қымтап,  қара  құрымға  жасыл  барқыт  жамау 
салғандай кереғар бір дүние. Жар жағалауда бір топ бала істік 
ағашпен қартаңқұлақ қазып, жуа теріп жеп жүр. Мына Тайлақтың 
балаларының да езулеріне ніл жаққандай жап-жасыл. Сірә, бұлар 
да жуа теріп жеп келген болар.
Құдай  да,  патша  да,  ұлық  та,  болыс  та  талақ  тастаған  осы 
бейбақ  ауылды  кем  тұтпай,  қоңсы  тұтқан  қарлығаштар  ғана 
сияқты.  Киелі  құс  Тайлақтың  тапал  есігінен  зып  беріп  кіріп, 
лып етіп шығып, кембағал шаңырақтың астынан ұя салып, мына 
құлағалы тұрған тамды тіреп қалғысы келгендей, бір тамшыдан 
балшық  тасып  тынбайды.
– Бала, қайдан жүрсің? – деп бұрқ етті үй иесі қабағы қарс 
жабылған  күйі.
Тайлақ өзіне жақындаған сайын Тұрар сескене бастады. Әлгі 
мұны  аттың  үстінен  жұлып  алатын  тәрізді  сыңайы.  Торы  атқа 
екі  көзі  ежірейіп  тесіле  қарайды.  «Атымды  тартып  алмақшы 
ма?» – деп те қауіптенді бала. Осы ойдан ол келген шаруасын 
тұтығыңқырап  әрең  айтты.
– Атты танып тұрмын – Қырғызбайдың торысы. Ал өзің қай 
баласың?  Қырғызбайдың  баласымын  деймісің?  Е-е.  Жөн-жөн. 
Солай-ақ болсын. А бірақ өз әкеңді ұмытпа, ақымақ! Мен білемін 
сенің  әкең  кім  екенін.  Қорықпай-ақ  қой,  ешкімге  айтпаймын. 
Ұмытпа әкеңді, аруақ ұрады!
Тұрар  мына  түсі  суық  адамға  сонда  имандай  шынын,  бар 
сырын  айтқысы  келді.  «Әкеңді  білемін»  деген  адам  кездессе, 
соның садағасы кеткісі келіп тұратын бір осалдық пайда болған 
балаға.  «Ойбай,  ағатай,  әкемді  мен  неге  ұмытайын!  Түнде  – 
түсімнен,  күндіз  –  көз  алдымнан  кетпейтін  әкемді  мен  қалай 
ұмытайын!» – деп шыр-шыр етпекші еді. Тайлақ мұрша бермей, 
шаруаға  шырғалаңсыз  тіке  көшті:

– Қырғызбай атаңа айт: оның малын қыстай бағып шықтым. 
Өткен  қыстың  қиын  болғанын  өзі  де  білетін  шығар.  Шөп 
жетпей,  мына  Мықанның  бойынан  омбылап  қар  кешіп  жүріп, 
қамыс орып әрең асырадым. Тамның боғатындағы сабанға дейін 
суырып берген күндерім болды. Ал сөйтіп қиямет қыстан әрең-
мәрең алып шыққан малы енді әжетке жарар кезінде Қырғызбай 
өзі  қайтып  ала  қоймақшы,  ә?  Тапқан  екен  ақымақты!  Көрдің 
бе ана қызылшақа балаларды? Қара сиырдың құйрығын аңдып 
отыр. Бүгін-ертең бұзаулайды. Соның сүті болмаса, бұлар аштан 
қырылады. Түсіндің бе, бала? Әкең есті тентек еді, сен де ақылсыз 
емес шығарсың. Сені азамат деп үлкен жұмысқа жұмсаған екен, 
құр алақан қайтқаның ырымға жаман шығар, ана ешкілерін айдап 
қайта  ғой.  Сонымен  Қырғызбай  бажа  жердің  жарығын  көктей 
қойсын!  –  Осыны  айтып  Тайлақ  мырс  етті.  Түксиген  адамның 
тұңғыш  рет  жүзі  жылығандай  болды.  Соның  өзінде  әлгі  күлкі 
тым ызғарлы сезілді.
– Ойбай, байғұс-ау, сол кебенектердің сүтімен жүрек жалғап 
отырған жоқпыз ба? Айдап кетің не, ей сенің? Ана тас қапқыр 
тақыр  жалмауыздарыңа  мен  немді  пісіріп  беремін  сонда?  Тас 
қайнатып  берем  бе  қара  қазанға?  –  деп  жамаулы  көйлегінің 
етегі  ышқырына  қыстырылған,  омырауы  едірейген  қызылбет 
қатын кенет қаһарлана қалды. Айқайлап сөйлейді екен. Сөйтсе 
құлағының мүкісі бар көрінеді, өйткені күйеуі де оның құлағына 
тақап  дауыстап:
– Үндеме, сорлы! Қарабай жездең қабырғасын жапсын! Биттің 
қабығынан биялай тігетін сараң неме, саудагерді қайтесің? Мына 
баланың  меселін  қайтармайық.  Құр  қол  қайтса  –  мұны  қайбір 
маңдайынан сипайды дейсің сол сараң шал, – деп енді Тұрарға 
бұрылды:  –  Сиыр  берілмейді,  ешкілерді  айдап  кет.  Күн  ашық-
жарықта аттанбасаң – қаршадай бала екенсің, біреу-міреу жолда 
саған  көз  алартып  жүрер.  Ел  арасы  бұзылды  ғой  бұл  күнде. 
Обалды ойламайды. Әй, Күләй!
Бағанадан  бері  босағаға  сүйеніп,  торы  аттың  үстіндегі 
бейтаныс баладан көз алмай тұрған қызыл ала көйлекті қыз селк 
ете қалды. Бүкіл маңда бұл сияқты бала жоқ. Қою бұйра шаш 
қойған, екі көзі көріктің отындай ұшқындап тұрған бала, байғұс 

қызға  ертектегі  суға  салса  батпайтын,  отқа  салса  күймейтін 
батырлар  сияқты  көрініп,  қиялымен  оны  өзінше  аттан  түсіріп 
алып  тұрған.
– Күләй! – деді әкесі оқыстан. – Ана өрістен ешкілерді айдап 
кел!
Әкесінің айтқанын – Алланың айтқанындай көретін қыз әуелі 
есіктің көзінен ит қуған мысықтай атып шықса да, бала да болса 
есі  бар  емес  пе,  бөтен  аттының  алдында  берекесіз  болғысы 
келмей,  қылықты  сұлу  аттай,  бір  қырындап,  ойнақши  басып 
бара жатты. Сонда Тұрарға ол сұлу көрінді. Шеттік тікен жырған 
жалаң аяғы, шуда жіп таққан тұлымшағы сол сұлулықтың бір-
бір бөлшегіндей көрінеді. Әлі бой жетпеген нәресте қыз өзінің 
жарлылығын  сол  табиғи,  жарасымды,  ойнақы  қимылымен 
жасырғысы келген сияқты. Жарлы болсаң да – арлы бол. Қызбала 
байғұстың  намысшыл  екені  көрініп-ақ  тұр.  «Сірә,  Наташамен 
жасты шығар, – деді Тұрар әлі де ат үстінде тұрып. – Оған үй 
иесі «аттан түс» деп айтпады. – Наташа гимназияға күнде түрлі-
түрлі көйлек киіп барады. Сабақтан келген киімді тағы өзгертеді. 
Оның табаны туфлисіз жер басып көрген емес».
Осыны  ойлап  Тұрар  өз  қиялында  Наташаны  осында  алып 
келіп,  мына  қожалақ  қотыр  үйге  енгізіп,  ана  қызыл  шеттік 
тікеннің  арасымен  жалаңаяқ  жүргізіп  көрді.  Наташа  қызыл 
тікен  арасында  жүре  алмай  шырылдап  жылап  Тұрарға  қолын 
созады. Бұл жүгіріп барып, оны көтеріп алады. Наташа Тұрарды 
мойнынан  тастай  құшақтап  алып,  бетінен  шөп  еткізіп  сүйіп: 
–  Өлгенше  ұмытпаймын,  Тұрар,  бұл  жақсылығыңды,  дейді. 
Кенет  бұл  әдемі  суретті  басқа  бір  көрініс  көлегейлеп  кетеді. 
Фаэтонға жегілген қос асау жиренді Аркаша ақилана айқайлап 
құтырта түседі. Фаэтонның дөңгелектері көшеге төселген малта 
тастарға  тиер-тимес,  заулап  ала  жөнеледі.  Наташа  періштенің 
дауысындай  нәзік  үнімен  шыр-шыр  етеді.  Тұрар  Аркашаны 
шынтағымен итеріп тастап, тізгінді бар күшімен шірене тартып, 
асау  жирендердің  басымен  арпалысып,  аптығын  әрең  басады. 
«Рақмет саған, Тұрар», – деп сыбырлайды шарадай көздері жасқа 
толған  Наташа  қолға  түскен  шымшықтай  дір-дір  етіп.
«Қайран Наташа, мені ойлай ма екен?».

Тұрар  алыстағы  Наташаны  осылай  көріп,  мына  кедей  үйге 
келген шаруасын да ұмытып тұрған кезде, ешкілерді иіріп айдап 
Күләй де жетті.
Енді  өзеннің  бір  бұлымында  жатқан  лақтарын  алдырып 
болғанша, Талбүбі әлгі ешкілерді көгендеп қойып, қайыс тегенеге 
тырс-тырс  сауа  бастады.  Ешкілерді  қақтап  сауып  алған  кезде, 
Күләй айдап келе жатқан бөрте лақтар енелерін көріп, алыстан 
маңырап  құлдыраңдап  жүгіре  жөнелді.  Сүті  қақталған  желінді 
әлгі  шұнақтар  ақжем  қылып  кергілей  бастады.
Тайлақ  ешкілерді  көгеннен  ағытып,  енді  Тұрардың  алдына 
салып,  ауылдың  сыртына  дейін  шығарысайын  деп  тұрғанда, 
үйден  алқам-салқам  аптығып,  Талбүбі  қайтадан  атып  шықты. 
Асығамын  деп  абайламай,  аласа  есіктің  маңдайшасына  басын 
тарс  дегізіп  соғып  алды.
– Алда қараң қалғыр-ай! – деп ақсары жүзі өрттей қызарып 
маңдайын  сипалап,  тыжырынып  тұрып  қалды.
– Әй, Тайтақай, не көрінді, сорлы, сонша асығып? – деп Тайлақ 
артына бұрылды.
–  Тоқта!  Тоқта!  –  деп  Тайтақай  көйлегінің  жыртық  етегін 
ышқырына  қыстыра  айқайлап  келеді.
– Не боп қалды, қу керең?
– Әй, байғұс-ау, бұл бұйырмаған кебенектердің жүнін қырқып 
алып қалайық та. Қыстай бағып, тым құрыса, жүні де бұйырмай 
ма? Ана ақ ешкінің түбітінен мына қызыңа орамал тоқып берейін 
деп едім. Тоқта!
– Ой, жарымағыр-ай, мына баланы жолынан қалдырасың ғой. 
Күн  ауып  барады,  бұл  жеткенше  қашан?  –  деп  Тайлақ  құлқы 
болмап  еді,  Тайтақай  оны  естімеді,  не  естігісі  келмеді,  қызы 
екеуі ешкілердің алдынан шығып, қайтадан көгендеп тастады да, 
әлуетті әйел тушаларды аяқтарын қосақтап ұстап, жерге атып-
атып ұрып, жіппен байлап тастап, қырықтықты қайрап-қайрап, 
кебенектерді  жалаңаштай  бастады.  Балпылдап  көп  сөйлейтіні 
Салиха апасына тартқан екен, қолы да, аузы да тынбай жүр.
– Дұшпаннан түк тартсаң да пайда, қараң қалғыр Қырғызбай, 
жезде  болмай  жерге  кіргір!  Құдай  пейіліңді  қуратқыр,  пейілі 
қурап, менің балаларым ішіп отырған бір қасық сүтті ауыздарынан 

жырып алғанда, несіне көгерер екен? Ертең өле кетсе, осы малды 
өзімен бірге ала кете ме екен? Әй, бала, айта бар осы сөзімді. 
Өзің бір орыс сияқты екенсің, қазақша білесін бе өзің? Безіреюін 
қарашы, орыстың баласын асырап алған ба менің қу жездем?
–  Әй,  Тайтақай,  қысқарт  тіліңді?  Бұл  тіл  тигізетін  кісінің 
баласы  емес.  Тантыма  бекер!  –  деп  Тайлақ  айбат  көрсетті.
Күн болса кешкіріп барады. Оның үстіне баланың қарны аша 
бастады.
«Үйге кір, шәй іш, дәм ауыз ти», – деген жан болмады. Битін 
сығып, қанын жалап отырған мына бейбақтардан ондай ықылас 
күту де нобайсыз.
Сонда да болса Тұрар сабыр сақтады. Оның еркіне салса мына 
ешкілерді тастап кетер еді. Қырғызбай атасы күнін көре алмай 
отырған жоқ, ал мына қу сирақтарға ешкі де болса нәфаха. Бірақ 
онсыз да сиырсыз қайтқалы тұр. Тым құрыса, ешкілерді айдап 
барып алдандырмақ Қырғызбай атасын.
Ауылнайдың  салық  жинайтын  шабарманы  құсап,  аттың 
үстінде шіреніп тұра бергенім дұрыс болмас деп Тұрар торыдан 
түсті. Аяғы ұйып қалған екен, аздап бой жазып, қу ешкілердің 
жүнін қырқуға қолғабыс етпек болды. Тұрарға бірте-бірте бойы 
үйренген Тайлақтың жалаңбұт балалары ұятты қойып, індерінен 
шыға  бастады.
– Aпa, менің бөрте лағымды да әкете ме? – деді мұрынбоғы 
жылтыңдаған  біреуі  шешесінің  арқасына  асыла  беріп.
–  Ары!  –  деп  жүн  қырқып  өзеуреп  жатқан  шешесі  баланы 
шынтағымен  лақтырып  жіберді.  –  О,  құдай  сорлы  қылған  сор 
маңдай.  Сенің  бөрте  лағың  бар  ма  еді?!
– Иә, менікі. Бермеймін бөрте лағымды, – деп мұрынбоқ бала 
бөртені ұстап алып, мойнынан құшақтап қатты да қалды.
Ешкілердің  қылшығын  қырқып  болып,  «ал,  енді  болды» 
дегенде әлгі балақай лақтан айырылады деген қайда?! Бақырып 
жылап,  бөртеге  жабысып  алды.  Шешесі  барып,  шапалақпен 
тартып  жіберіп,  қолынан  жұлқып  еді,  бала  босатпады.  Тұрар 
шыдай  алмай:
–  Мейлі,  апай,  қала  берсінші,  атам  лағын  түгендеп  жатпас. 
Тимеңізші!  –  деп  жалынды.

Бірақ қырсық қылғанда ешкілерді енді айдап шыға бергенде, 
әлгі  бөрте  лақтың  енесі  зарлап  ала  жөнелді  де,  торы  аттың 
бастырмалатқанына  көнбей,  үйге  қарай  қайта  қашты.  Біреуі 
қашқан  соң  басқаларының  да  пейілі  бұзылды.
– Мейлі, апай, сол бөртенің енесін де алып қалыңызшы тегі. 
Өзім бір есебін айтармын атама, – деді әбден ығыр болған Тұрар.
–  Ойбай,  мың  болғыр,  айналайын,  көсегең  көгерсін,  –  деп 
Тайтақай бір ешкіні көгенге байлады да, қалғанын едәуір жерге 
дейін  өзі  айдасып,  Тұрарды  жолға  шығарып  салды.
Сол  жолы  Тұрар  азынаған  азап  мекенін,  тұлдырсыз  кедей 
елді  тағы  бір  көріп  оралды.  Баяғы  Талғардың  Бесағашындағы 
Тау-Шілмембеттің  кедейлігінен  де  өткен,  ажал  мен  аштықтың 
азуында  қалт-құлт  еткен  мұншама  тақыр  жоқшылықтың  куәсі 
болып,  жас  жаны  шошынып  қайтты.
ІІІ
Жексенбі  күндері  интернаттың  іші  ел  көшкендей  көңілсіз-
ақ.  Ұзақ  қарғаның  балапандарындай  қара  домалақ  балалар 
шуылдамас. Мектепте қоңырау сылдырламас. Қораның іші жым-
жылас.
Ауылдары жақын балалар кеше кешке үйлеріне тарап кеткен. 
Өз  үйі,  өлең  төсегі  барлар  бақытты.  Бір  жұма  бойы  кермей 
сағынып  қалған  апаларына  еркелейді,  іні-қарындастарымен 
таласып-тармасып  айранға  талқан  шылап  жейді.  Кешке  қарай 
шешесі  сақтап  қойған  сүр  еттің  сорпа-суына  тойып,  терлейді.
–  Қазынаның  тамағына  қараған  бала  бір  шек  болып  қалады 
деген  рас  екен,  құдая,  мына  бала  түк  ішпеді,  –  деп  шешелері 
балапанын шегірткеге шақырған тауықтай қақылықтай бастайды.
Мұндай  заман  Тұрарға  арман.  Қазына  саудагерден  сатып 
алған интернаттың әупиген қорасында жападан-жалғыз кітапты 
ары оқып, бері оқып, енді іш пыса бастағанда Мерке шіркеуінің 
қоңыраулары  күңірене  жөнеледі.
Көшеде  адам  қарасыны  көбейеді.  Жексенбі  күні  үстіне  бір 
киерін  іліп,  орыстар  шіркеуге  беттейді.  Күннің  жылысына 
қарамай  бастарына  қазандай  бөрік,  үстеріне  күпі  киіп,  қазақ, 
қырғыз  біткені  Меркенің  қыр  базарына  бара  жатады.

Базарға бүгін Тұрардың Қырғызбай атасы келеді. Делдалдықта 
жүріп, «шіріңке» тапқан күні атасы көңілі түсіп, Тұрарға бес-он 
тиын берер еді.
Меркенің  қыр  базары  қызған  кез.  Күз  айларында  бұл  базар 
әсіресе аспандап кетер еді. Құйрығы тегенедей кілең қызыл қойға 
қызыққандар сонау Әндіжаннан, Наманғаннан, Қоқаннан келіп 
жатады.  Ала  шапан,  қара  шапан,  бейқасам  шапан,  ала  тақия, 
қазандай қара сеңсең бөрік, дөңгелек құндыз бөрік, құлақтары 
салпаңдаған түлкі бөрік. Ақ сақал, бурыл сақал, қара сақал, қаба 
сақал, күйек сақал, шоқша сақал... «Сауда-сақал сипағанша», – 
деп  сипалатын  сақалдар.
Оралдан, Орынбордан, Сарытаудан келген орыстар; Үфеден, 
Қазаннан  келген  башқұрт,  татарлар;  Тоқпақтан,  Пішпектен 
жеткен  қырғыздар;  Жәркенттен,  Шелектен,  Шонжыдан  келген 
дүнгендер мен ұйғырлар. Сан түр бар, сан тіл бар. Бірақ бәріне 
ортақ – сауда тілі.
Тұрар  Қырғызбай  атасын  іздеп  мал  базар  жағына  барған. 
Қалың  нөпір  арасынан  атасын  табу  онша  қиын  емес.  Атасы 
әдетінен айнымаса мұндай қоңыр күзде үстіне шибарқыт бешпет, 
сыртынан  түйе  жүн  шекпен,  басына  Рысқұл  құсап  боз  қалпақ, 
аяғына кебіс-мәсі киіп, белін қос құлаш күлпара белбеумен буып, 
етбеттеңкіреп, өңкеңдеп жүреді. Соқыр батырға мінезі тартпаса 
да,  түр-тұлғасы  келгендей:  бойшаң,  қақпақ  жауырын,  жардай 
шал. Сол ірілігінің арқасында қалың елдің арасынан көзге оңай 
түссе керек еді.
Айналасы  тай  шаптырым  мал  базардың  шетіндегі  ұзыннан-
ұзақ  мама  ағашқа  базаршылардың  аттары  байланады.
Әуелі Тұрар солардың арасынан Қырғызбай атасының тобылғы 
торы, жырық құлақ атын іздейді. Ол тобылғы торыға талай мініп, 
Мықаннан  суарып  қайтушы  еді.  Қойдан  жуас,  шабысқа  жоқ, 
бірақ жүрісі жайлы жануар. Мал иесіне тартады деген рас шығар, 
мимырт жүрісі Қырғызбайдың алқын-жұлқынсыз, шықпа жаным 
шықпа тіршілігіне ұқсайды.
Тобылғы торымен қатар бітімі бөлекше, тұрқы есік пен төрдей, 
бойы жардай ақ жал айғыр байлаулы тұр екен. Алтын сары атлас 
түгі күздің жуас күніне шағылысып жылт-жылт етеді. Пошымы 

Қызыл Жебеге ұқсайды, бірақ бояуы бөтен: ойнама отты Қызыл 
емес, жалқын сары.
Ешкім байқап тұрған жоқ па екен дегендей Тұрар жан-жағына 
қарады. Адамдар алас-құлас, абыр-сабыр саудамен әлек. Ботбай 
мен  Қораластың,  Аққойлы  мен  Қарақойлының  қызыл  қойы 
көздерінің  құртын  алып,  бәрі  қоралы  малды  айналшықтап, 
басқа  дүниені  ұмытып  кеткендей  екен.  Саудаға  түскен  малды 
қызықтаушылар  көп:  ақшасы  бары  да,  жоғы  да  қой  байғұстың 
арқасын  басып,  шарадай  құйрығын  көтеріп  көріп,  тірідей  жеп 
қойғысы  келіп,  ауыздарының  сілекейлерін  жұтынып  жүр.
Сары  айғырдың  үстіне  бір  шығуға  Тұрардың  аңсары  ауды. 
Бейсеубет  іске  құлықсыз-ақ  бала  еді,  бұл  жолы  желік  жеңді. 
Сарыға  ақырын  жақындап  барып,  күміспен  күптеген  ап-ауыр 
үзеңгісін  абайлап  ұстап  көрді.  Сары  айғыр  сәл  пысқырынып, 
көзі оқшиып, балаға бір бұрылып қарады. Үзеңгіге аяғы жетпес, 
биік екен. Сонда бала дереу Қырғызбайдың сыр мінез тобылғы 
торысына қарғып мінді, торы былқ еткен жоқ. Сонан соң барып, 
торыдан  сарыға  ауысып  отырды.  Әуелі  жүрегі  дүрсілдеп, 
сезіктене  берді.  Сары  айғыр  сайтандай  атылып,  үркіп  жүрер 
ме  екен  деп  еді,  жануар  сабырлы  екен,  баладан  жамандық 
сезбегендей,  тыныш  тұра  берді.
Қақтаған  күміспен  қапталған  қазақы  ер  тоқымның  үстінде 
көрпеше  жоқ,  құйрыққа  қатқыл  тиеді  екен.  Шүпірлете  қағып 
тастаған түйме бас жез шегелер Талғар таудан түнде жамыраған 
аспан  жұлдыздары  сияқты.  Күміс  ердің  қасын  Тұрар  бүлдіріп 
алмайын  дегендей  алақанымен  абайлап  қана  сипап  көрді.
Heгe екені белгісіз, осы күміс ер оның көзіне жылы ұшырады. 
Бірақ бала өзінің батыр бабасының тәні тиіп, тері сіңген ереуіл 
тақта отырғанын сол сәт сезген жоқ. Тек бір түйгені: мұндай ат 
пен мұндай ер-тоқымның үстінде адам жайбарақат отыра алмас. 
Бұл керемет жорықтың, алапат ерліктің орны сияқты. Бұл ердің 
үсті  ұлы  істер  туралы  жар  салатын,  сан  мың,  қолды  аузына 
қарататын дуалы сөздердің қасиетті мінбері іспетті. Бала үзеңгіге 
аяғын тіреп түрегеп тұрып, мына хан базарға:
– Ей, бейшара ұсақ тірліктің адамдары! – деп айқай салғысы 
келіп еді, аттың үстінен аяғы үзеңгі тіреп тұруға жетпеді.

Енді  бір  шамада  бұл  сары  айғыр  мен  күміс  ер-тоқым  тегін 
адамдікі  емес  екені  есіне  түсіп,  бойын  қорқыныш  биледі. 
«Ұрысың» деп ұстап ала ма деп жан-жағына тағы жалтақ-жалтақ 
қарады.  Жоқ,  базар  ұлы  теңіздің  оппалы-оқпан  иіріміне  түсіп 
кеткен қара құрымдай, қыбыр-жыбыр құжынап, бәрін бір алып 
магнит  тартып  алғандай,  содан  ажырай  алмай  қалғандай  екен. 
Аттың  иесі  де  сол  магнитке  жабысып  қалған  шығар.  Тұрарға 
ешкім  назар  салмады.
Секемді секундтар өте шықты да, сәлден соң баланың бойын 
бір селкеу сезім биледі. Сары айғырдың үсті оған дүние-әлемнің 
шоқысындай  сезілді.  Айнала  төңірек  бәрі  көрінеді,  бәріне  көз 
жетеді. Биік дуалдың ар жағында қоңыраулары күңгірлеп шіркеу 
тұр.  Алматыдағы  кафедраль  собордай  салтанатты  болмаса  да, 
қоңыраулары  сондай  сазды,  жан-жағына  сағыныш  сәулесін 
шашыратып жатқандай. Баланың есіне Приходько мырза түсті. 
Биік  жардың  жағасынан  ұшып  кете  жаздағандай  бойы  дір  ете 
қалды. Иван Владимирович айтып еді: артыңа бұрылып қарама, 
артың  құлама  құз,  оған  қарасаң  басың  айналады  деп.  Ұмыта 
береді байғұс бала, абайламай өткенді есіне ала берді.
Хан базар, ығы-жығы жандар. Әне, ана жерде қобыз тартқан 
соқыр дуана отыр. Қобыз үні қайғылы, қабырғаңды сөгіп, соның 
арасынан жүрегіңді суырып әкетердей зарлы әуен. Оған шіркеу 
жақтан күмбір-күмбір қоңырау үні қосылғанда, мына адамдардың 
қыбыр-жыбыр күйбің тіршілігі құмырсқаның күн көрісіндей тым 
ұсақ көрінеді. Ала тақия киген өзіндей бір бала қабақ көтеріп, 
тостағандап  су  сатып  жүр.  Өрісінен  айырылған  тегене  құйрық 
қызыл қой судың исін сезіп, іші солықтап, мекіреніп қояды.
Базар шайыр сасиды. Семіз қойлардың пысынаған исі ауаны 
әлем деп тұр. Базар–шопан-атаның абақтысы. Бірақ қойдан жуас 
мал жоқ, тым құрыса ешкі құсап бақырмайды да, пысынап, іші 
солықтап, көзі бозарып тұра береді.
Базар  шіркін  адамға  қызық,  атқа  түк  қызығы  жоқ.  Келеді 
–  қақшитып  байлайды  да,  содан  сауданың  сарсаңында  жүріп, 
бұларды мүлде ұмытады. Тек базар қазан болып, ауылға қайтарда 
ғана  аттары  естеріне  түседі.

Сары  айғырдың  да  иесі  сол  сауда  сарсаңына  түсіп  кеткен 
болар, атының үстінде бөтен бала отырғанын әзір байқаған жоқ. 
Осындай  жылқыны  да  ұмытуға  бола  ма  екен?
Байлаулы аттар ауыздықтарын шайнап, пысқырынады, тезек 
тастайды. Сол кезде мұрынға даладағы көктің кермек исі келеді. 
Верный түрмесіндегі атқораның таныс исі аңқиды. Көңіл жүйрік, 
бала бір мезгіл сары айғырды азынатып, Сахалинге сапар шегеді. 
Иван Владимирович айтып еді, жаяу адам Сахалинге жүз алпыс, 
жүз жетпіс күн жүріп жетеді деп. Ал, сары айғыр болса ше? Бірақ 
жолда өткел бермес асау өзендер, теңіз бар деді-ау. Мүмкін, сары 
айғыр Тайбурыл сияқты бір таудан бір тауға дейін қарғи алатын 
шығар. Қызыл Жебенің ұшқанын Тұрар өз көзімен көрген. Аяғы 
жерге тимеген сияқты еді сонда Қызыл Жебенің.
Шәйхана жақтан самаурын кернейлерінің түтіні будақтайды. 
Кәуап пен самсаның исі бұрқырайды. Сүмелек аш иттер шәйхана 
төңірегін жағалап, әркімнен именіп, жалт беріп жүр.
Мүмкін,  сары  айғырдың  иесі  шәйханада  отырған  болар. 
Шәйханадан  берірек  дөңдеу  жерде  белін  буған  ақ  бешбеттің 
сыртынан желегей ақ шапан жамылған, дөңгелек құндыз бөрік 
киген дәу қарын бір адам жападан-жалғыз екі қолын шапанының 
астынан өткізе артына ұстап қозғалмай тұр. Мына базар сұрапыл 
соғыс, ал анау ақ шапан қолбасшы сияқты.
Оқтын-оқтын  ақ  шапанға  әркім-әркім  барып  алдында 
бүгжиіңкіреп тұрып-тұрып, қалың топқа қайтып кетеді. Соғыстың 
қалай  жүріп  жатқанын  хабарлап  тұрған  адъютанттар  секілді.
–  «Наполеон,  –  деді  Тұрар  Иван  Владимировичтің  тарихтан 
айтқан сабағы есіне түсіп. – Сонда Кутузов кім? Ол – оңтүстік 
бетінде,  мен  –  солтүстік  бетіндемін.  Кітаптағы  суретте 
Кутузовтың астында ақбоз ат бар еді. Менікі – сары айғыр. Мен 
–  Кутузов!  Бородино  –  урра!».
Бір кезде Наполеонның алдына еңкеңдей басып барған ұзын 
бойлы өзінің атасы Қырғызбай екенін таныды.
–  Оһо,  Қырғызбай  атамды  қара.  Наполеон  оған  бірдеңе  деп 
ренжіп  тұрған  сияқты.  Қырғызбай  атам  –  генерал  Ожеро.

Оның да бойы осындай ұзын болған. Алғашқы кезде Ожеро 
Наполеонды  мойындаңқырамай  кекірейіп  қараған  ғой.  Сонда 
Наполеон  оған:
– «Генерал! Егер менің айтқанымды орындамайтын болсаңыз, 
екеуміздің  арамыздағы  айырмашылықты  жойып  жіберемін. 
Айырмашылығымыз  неде  екенін  білесіз  бе?  –  деген.  Ожеро 
түсініңкіремеген.
– Айырмашылық екеуміздің бойымызда, – деген Наполеон. – 
Менің бұйрығымды орындамасаңыз, басыңызды аламын. Сонда 
айырмашылық  жойылады,  бойымыз  теңеседі.  «Айтқан-ақ  қой, 
сорлы. Анау ақ шапан да Қырғызбай атама «басыңды аламын» 
деп тұрған тәрізді».
Атасы  еңкеңдей  басып  қайтадан  қалың  топқа  кіріп  кетті. 
Келген шаруасы Қырғызбай атасына жолығу болғанмен, Тұрар 
енді  асықпады.  Базар  тарқамайынша,  атасы  ешқайда  кетпес. 
Тұрарға сары айғырдың үстінен мына майданды бақылап отыру 
әлдеқайда  қызық.
Бір кезде Наполеонның қасына ересектеу бала келді. Басқалар 
құсап елпеңдемей, еркелеп тұрған сияқты. Наполеонды белінен 
құшақтап,  бетіне  қарайды.  Сірә,  бірдеңе  тілеп  тұрған  болар. 
«Оу, мынау Атамырза ғой. Е, Наполеон оның әкесі болды ғой. 
Иван Владимирович айтып еді-ау, сірә. Серік ылғи Атамырзаға 
жарамсақтанып  жүруші  еді,  әкесі  де  сондай  екен  ғой.  Әне, 
Наполеон қойнынан алған шүберегін шешіп, Атамырзаға ақша 
беріп  жатыр...».
Ең жақсы атқа мініп отырғанымды Атамырза көрсін дегендей 
кенет Тұрар:
– Ей, Атамырза! – деп айқайлап жіберді. Ана жолы төбелесіп 
қалғаны  есінен  шығып  кеткен  сияқты.  Атамырза  естіп  келсе, 
оны  Қырғызбай  атасының  торы  атына  мінгізіп,  екеуі  қатар 
отырмақшы.
Өз  ойы  –  оған  мына  базар  Бородино  демекші.  Анау  ақ 
шапанды сенің әкең Наполеон демекші. Мен Кутузов болайын, 
сен Багратион бол демекші. Ниеті дұрыс-ақ, өздерінше бір бала 
болып,  бөлесіз,  жанжалсыз  ойын  құрмақшы.  Қалың  нөпірдің 
басынан  асыра  тағы  да:

– Ей, Атамырза! – деп айқайлады.
Атамырза  елең  етіп  жан-жағына  қарады.  Әлден  соң  барып, 
биік сары айғырдың жарқыраған күміс ерінің үстінен өзіне қол 
бұлғап тұрған Тұрарды көрді. Әкесін жеңінен тартқылап, Тұрарға 
қолын шошайтып бірдеңе-бірдеңе деді. Әкесі ренжіп қолын бір 
сілтеді.  Мазамды  алма  деген  болуы  керек.  Наполеонның  ойы 
қазір балада емес, мына далада. Генералдары бірі келіп, бірі кетіп 
жатыр. Тұрар Атамырзадан көз жазып қалды. Енді бір сәтте оның 
шәйханадан еңгезердей бір кісіні ертіп шыққанын көзі шалды.
Атамырзаға сары айғыр таныс болатын. Оның иесін де білетін. 
Иесі шәйханада қымыз ішіп, қызу әңгіме үстінде отыратынын да 
білетін.
– Ақа, сіздің айғырыңызды бір бала мініп, қашқалы тұр. Ұстап 
алып ұрыңыз, – деді.
Атамырзаның  опасыздығын  сезген  Тұрар  аттан  домалап 
түсе  бергенде,  әлгі  еңгезердей  кісі  де  таяп  қалып  еді.  Тұрар 
тұра қашса, қалың топтың ішіне кіріп үлгірер еді. Бірақ тұрды 
да қалды. Әлгі адамның кескін-келбеті, жүрісі өз әкесі Рысқұл 
сияқты екен. Әуелі жүрегі бүлк-бүлк ете қалды. Аттың иесі мүлде 
жақындағанда оның нарттай қызыл бетін, алақандай шегір көзін 
көріп,  әкесі емес  екенін  ұқты. Атамырза  топтың  арасына кіріп 
кетіп, баспалап қарап тұр еді. Аттың иесі Тұрарға бағжия қарап, 
құлағынан шап беріп ұстай алды.
– Кімнің баласысың? Айт шыныңды, атты ұрламақшы ма едің?
–  Жоқ,–  деді  Тұрар  құлағы  ауырып  бара  жатса  да  саспай.  – 
Мен  ұры  емеспін.
– Онда танымайтын біреудің малында нең бар?
– Жәй, қызығып кеттім. Қызыл Жебе сияқты екен.
– Не дейді? Қызыл Жебең не?
– Сондай жүйрік ат болған. Оның қанаты бар еді. Сол есіме 
түсіп  кетті.  Құлағымды  қоя  беріңізші  енді...
– Жөніңді айтшы, сен кімнің баласысың өзің?
– Қырғызбайдың.
– Қай Қырғызбай? Әлгі делдал Шілмембет пе? Өтірік айтсаң 
өлесің. Кәне, жүрші Қырғызбайға. Әй, оның баласы бар ма еді, ә?

Тұрарды қолынан мықтап ұстап алып, жұртты кимелеп, атасы 
тұрған жерге алып келді.
– Ау, Қырғызбай, мойныңды бұр. Сатар көбейсін. Мынау сенің 
балаң ба?
– Е-е, Ақкөз батыр, аман ба, шырағым. Е-е, мына Тұрар ма? 
Е-е, менің, менің...
Қырғызбай қалбалақтап қалды. Саудаласып тұрған өзбек пе, 
тәжік пе – әріптестерін тастай беріп, шетке ығыса берді. Ақкөзді 
былай алып шығып:
–  Бұл  бірдеңе  істеп...  не  болып  қалды?  –  деп  абдырай 
жаутаңдады.
–  Ештеңе  де,  тәйірі,  дегбірің  кетпей-ақ  қойсын.  Әшейін, 
Қырғызбайдың  баласымын  деген  соң,  е  Қырекеңде  мұндай 
қасқыр бала бар ма еді деп қалғаным ғой. Әй, ақымақ, бара бер, 
–  деп  Ақкөз  Тұрардың  қолын  босатты.
–  Ақкөз  батыр,  мен  саған  шынымды  айтайын,  –  деп  атасы 
Ақкөзге сыбырлап жан-жағына қарады. Ұрлық қылған адамдай 
өзінен өзі қуыстанады. Тұрардың ызасы келді. Үп-үлкен кісі де 
осындай үркектейді екен-ау. – Бұл баяғы өзің білетін Рысқұлдың 
баласы.  Аузыңнан  шығып  кетіп  жүрмесін,  айналайын. 
Қырғызбайып  болып  осындағы  орыс  мектебінде  оқиды.  Мені 
іздеп  келген  ғой  базарға.  Бес-он  тиын  беріп  қоятыным  бар. 
А-а,  а,  Тұрар,  мә,  күнім,  –  деп  Қырғызбай  қалтасынан  ақша 
сылдырлатты.
– Алда, айналайын-ай, – деп Ақкөз өңі жылып сала берді. – 
Айдауға кеткен Рысқұл жазғанның жалғызы осы де. О, шіркін, 
жалған-ай!..
Енді  Ақкөз  Тұрарды  бауырына  басып,  күректей  қолымен 
баланың басынан сипады. Құдды өзінің әкесі сияқты. Бала мына 
мейірден шала мас, бір көрген бөтеннің бауырына тығыла түсті.
– Рысқұл қандай еді! О, шіркін, жалған. Ол екеуміз біраз күн 
дәм-тұздас болғанбыз баяғыда. Мына Айбар сидырмай, Алматы 
ауып кетті ғой сонда. Оған да міне, отыз жылдай болып қалды. 
Бабам Әлімбек батырдан қалған көз еді, мені көзіндей көріп жүр 
деп маған тұла бойы тұлдыры – жалғыз күміс ерін сыйға тартып 
еді.  Жаңа  мына  жаман  соның  үстінде  жарбиып  отыр.  Сірә, 

таныған-ау деймін әкесінің күміс ер-тоқымын. Таныдың бе-ей, 
шыныңды  айтшы?
– Қайдан танысын, – деді Қырғызбай да қуанып, енді екпін ала 
сөйлеп. – Ол кезде бұл ақымақ жоқ еді ғой. Бұл Алматыда туған 
бала. Қайда-а-а, беріде ғой. Құдай қойса, қазір он екіге шықты. Ал 
әкесінен хабар жоқ. Өгей шешесі Ізбайша Молдабектің қолында, 
Түлкібас жақта. Ахат дейтін ағасы бар еді ғой Рысқұлдың, сол 
туған жерге барып өлеміз деп көшіріп әкеткен. Ақкөзжан, кем-
кетікке ықыласың түсіп жүретін ер жігіт едің, – деп Қырғызбай 
тағы  да  жалынышты  үнге  көшті.  –  Аузыңнан  шығып  кетіп 
жүрмесін. Рысқұлдың баласы екенін пристав біліп қойса, мұны 
да,  мені  де  оңдырмайды.  Оқу  оқып,  жетілсе,  кім  біледі,  адам 
болып, өз күнін өзі көріп кетер...
– Қалтырама, Қырғызбай! – деді кенет қатқыл үнмен Ақкөз. 
–  Мені  аузына  ие  бола  алмайтын  алжыған  деп  тұрмысың.  Ал, 
шырағым,  атың  кім?  –  деп  енді  баланың  басын  көтеріп  өзіне 
қаратты.  –  Тұрар  деймісің.  Мен  сенің  әкеңнің  қандыкөйлек 
жолдасы  боламын.  Баяғыда  осы  Меркеде  Рысқұл  екеуміз  тізе 
қосып  талай  жүргенбіз.  Анау  тұрған  ақ  шапанды  жуан  шалды 
көрдің  бе?
– Наполеон, – деді Тұрар.
–  Напаланы  несі.  Айбар  ол.  Сенің  әкең  екеуміз  соның 
қызметінде  болғанбыз.  Соның  малын  айдап,  талай  жерді 
аралағанбыз.
– Оның баласы менімен бірге оқиды, – деді Тұрар.
– Е, бәсе, – деді Ақкөз басын шайқап. – Бай баласы – байға 
ұқсайды, байланбаған тайға ұқсайды. Ол да әкесіндей біреудің 
қолымен от көсегіш. Жаңа мені айдап салды ғой саған. О, арам-
ай!
–  Ойбай,  Айбардың  баласымен  шатаспай  жүр,  балам,  – 
Қырғызбай қайтадан қалтаңдай бастады. – Ал, Ақкөз батыр, қу 
тіршілік, әлгі сарттар мені күтіп тұр ғой. Үйге кел, мейман бол. 
Сонда  бір  әңгімелесерміз,  ал  әзір...
– Бара бер, Қыреке, бара бер. Жолыңнан қалма. Әйтпесе, әр 
қойдан алатын он тиын шіріңкеден құр қаласың. Саудаң жөнді 

жүрмесе,  анау  Айбар  сені  де  Рысқұл  мен  мына  мен  құсатып 
қырына  алар.  Бар!
Шал кеткен соң, Ақкөз Тұрарға тағы бір абайлап қарап алып:
–  Әкеңе  тартыпсың,  –  деді.  –  Бірақ  құдай  саған  оның  қиын 
жолын бермей-ақ қойсын. Бәрін де естігем. Рысқұл туралы аңыз 
көп. Рас болса, солдаттарды өлтіріп, катырғыдан қашып кетіпті 
дейді,  кім  біледі?  Әйтеуір  тірі  жүрсе,  бір  келер.  Оқуың  қалай, 
қарағым. Қарның ашып жүрген жоқ па? Қайбір жетісіп жүрмін 
дейсің.
Ақкөз Тұрарды шәйханаға алып барып, палау әперді, қымыз 
берді. Әркім, әркім: – Бұл кім, Ақа, бұл кім? – деп еді, Ақкөз:
– Өзімнің балам, немене бала көрмеп пе едіңдер, о несі-ей, – 
деп қойды.
– Әкеңнің жақсылығын көп көріп едім, бұл көйлек соның бір 
мысқалына  да  татымайды.  Ал!  Мені  есіңе  ала  жүрерсің.  Мен 
осы  Меркеден  елу  шақырым  Қорағаты  деген  жерде  тұрамын. 
Ақкөз  Қосанұлы  десең  жұрттың  бәрі  біледі.  Базар  сайын  өзім 
де келiп тұрамын. Ipi шаруам жоқ, мал сатпаймын, Қырғызбай 
атаң құсап делдалдық етпеймін. Елді көресің, әжік-күжік әңгіме. 
Байлардың  бейілін  аңдайсың.  Сорыңды  ұрайын  кедейдің  неше 
парасын байқайсың. Байын – кедей, кедейін – бай етейін десең, 
қолыңнан келмейді. Ол құдайдың ісі. Әне, ана бір сорлы жаман 
өгізін жегіп, жоңышқа әкеліп сатып отыр. Жетіскенінен емес қой. 
Әне, жусан шауып, соны сатып, шәй пұлын тауып жүр ана біреу.
–  Уа,  Ақкөз  батыр,  –  деп  қалды  бір  тұстан  соқыр  дуана. 
Қобызын  сарната-сарната  жалықса  керек,  енді  кір  шүберекпен 
орап,  қоржынына  салып  алыпты.  Темір  таяғын  алдына  кезей 
ұстап жерді шұқылап келеді. – Уа, Ақкөз, дауысыңнан таныдым. 
Қайыр-садақаң бар ма, қарағым. Жаман ағаңа беріп қой, тілеуіңді 
тілеп  жүрейін.
–  Міне,  жоқшылықтың  тағы  бір  аш  жолбарысы.  Мен  бала 
кезімде  мына  қобызы  бар  еді,  өзі  де  тозбайды,  қобызы  да 
тозбайды.
–  Қалт  айтасың,  Ақкөз.  Мен  тоздым.  Бала-шағаға  масыл 
болмайын деп келемін, әйтпесе үйден шықпай-ақ жатар едім. Ал 
қобызым тозбайды. Менің сүйегім қурап қалғанда да, бұл тозбас. 

Сыпатайдың асында тартылған бұл қобыз. Әттең, мен өлгенде, 
мұны өзімдей тартар ұл табылса, сонда мен жаннатта жатқандай 
болар  едім,  қайтейін.  Ондай  ұл  жоқ.  Сыпатайдың  айтқанын 
білесің бе, Ақкөз?
– Не деп?
–  Сыпатай  айтқан:  «менің  асымда  бәйгеден  кедейдің  аты 
келсін»  деп.  Қайда  сондай  батыр  енді?  Сыпатайдың  асын 
бергенде  сонау  Сырдан  Майлы  ақын  келгені  есімде.
Ботбай елі, туғаным,
Құтты болсын думаның!
Ел шетіне жау келсе,
Тырқырата қуғаның, –
дегені  есімде.  –  Заманымда  сол  Майлының  оң  жағында 
отырып ем, аруақ тозса – жын болар, ендігі түрі мынау Жапарқұл 
ақын  ағаң  нық.
– Сыпатайдың асында мен де меймандарға табақ тартқанмын, 
– деді Ақкөз дуананың алақанына ақша салып тұрып. – Жақында 
Сыпатайдың  асындай  үлкен  бір  той  болады.  Айбар  саудагер 
Бектен болыстың баласына қызын ұзатады. Сыпатайдың асында 
бас бәйгеге жүз тайлақ тігіліп еді, бұлар не тігер екен – көреміз, 
құда қаласа.
–  Жақсы  болды  айтқаның,  Ақкөз.  Бектен  болыстың 
тойына  шақырусыз  барамын.  Бірақ  шақырылмаған  қонақ  – 
сыпырылмаған жерде отыратынын да білемін... Аллаухи-ах! О, 
мұсылмандар, қайыр-садақа бер. Бәле-жаладан, кесір-кесепаттан 
ада боласыңдар. Аллаухи-ах! Ақкөз, аман бол, қарағым. Аллаухи-
ах!  Аллаухи-ах!  Аллаухи...  х!
Дуана дауысы қалың топтың арасына судай сіңіп кетті.
Оның орнына енді бақалшы дауысы бажылдаңқырап, басым 
шықты:
– Айна бар, тарақ бар,
Алмасаң да қарап қал!
Бір  шеттен  бағлан  қозыдай  сары  ала  қауын  сатқан  саудагер 
орысша  үйреніп  алған  бірауыз  тақпағын  құранның  сүресіндей 
қайталап  қақсай  беред:
– Падхади народ,

Свой огород:
Палавина сахар,
Палавина мед...
Торлама сары қауындардың біразы пісігі өтіп, қаққа жарылып 
кетіпті.  Ырсиған  жарықтан  бал  ағып  жатыр.  Күзгі  ара,  қара 
шыбын әлгі балға үймелейді. Саудагер оларды белбеуін шешіп 
үркіткен  болады.  Шырынның  құрбаны  болып  кетсе  де  риза 
шыбындар  қайта  келіп  қонады.
Енді  бір  сәт  елден  ерекше  қалың  топтың  ішінде  жападан-
жалғыз  ат  мініп  жүрген  біреу  ащы  дауыспен  айқайлап  келеді:
– Ей, жарандар, жарандар!
Бұл сөзіме құлақ сал!
Ел аман, жұрт тынышта
Шоқпар, Шудың бойынан
Сүйіншіге сыйлық бар!
Бір үйір жылқы жоғалды.
–  Міне,  бұл  біздің  қазақтың  кәсібі,  –  деді  Ақкөз  Тұрардың 
иығынан  сипалап  тұрып.  –  Ноғай  -  айна-тарақ  сатады,  сарт  - 
қауын сатады, қазақ - жоғалған жылқысын іздеп хан базарда жар 
салады. Өмір осы. Малын ұры алады, жерін патша тартып алады. 
Осының бәрін ішіңе тоқи бер, бала! Міне, мына жайма базарға 
қара. Тіршілігінің түріне болайын. Анау өлесі шалдың алдында 
не  жоқ:  сынық  тарақ,  ескі  кебіс,  тот  басқан  шеге,  түйреуіш, 
шамның  білтесі,  ағаш  түйме...  Осы  кәсібі.  Онсыз  оған  өмірдің 
қызығы жоқ. Бір жолы мен сияқты бір қазақ осы жайма базарды 
жағалап жүріп бір ақ дәрі көріп, сатушыдан:
– Мынау не? – деп сұрапты.
– Бүрге өлтіретін дәрі, – депті әлгі.
– Е, жақсы болды ғой, маған сатшы, – депті қазақ. Енді келесі 
бір аптада әлгі қазақ жайма базардан ақ дәрінің иесін тауып алып:
–  Әй,  сарт!  Алдағаның  не?  Дәрің  бүрге  өлтірмейді  екен. 
Ақшамды  қайыр!  –  дейді.
Сатушы саспастан:
– Сен оны қалай бердің бүргеге? – дейді.
– Қалай беруші еді? Текеметке сеуіп тастадым.

– Е, бекер болған. Бүргелерді жеке-жеке ұстап әкеліп дәріні 
иіскету керек еді де, – депті сатушы саспастан... Аңқаумыз бала, 
аңқаумыз.  Қашан  ғана  қаһарланар  бұл  халық.  Әттең,  қайран 
сенің Рысқұл әкең сияқты отқа қызған тастай ұлдар көп туса ғой 
бұл  елден.
Ақкөз аттар байлаулы тұрған жаққа беттеді.
– Сенің әкең баяғыда Түлкібастан Меркеге келген соң екеуміз 
бір жылдай жұп жазбай бірге болдық. Айтса, әңгіме көп. Енді 
кездесіп тұрармыз. Әлі айтып берермін. Міне, мынау сол әкеңнен 
қалған  белгі,  –  деп  Ақкөз  күміс  ерді  күректей  қолымен  сарт 
еткізді. Ақжал сары айғырдың шылбырын мама ағаштан шешіп, 
басын бұрып, күпшекті күміс үзеңгіге аяғын көтере берді.
Ақкөз  атқа  қонғанда,  бұрынғыдан  да  айбынды  көрініп, 
аруақтанып кетердей екен. Тұрар еріксіз өз әкесімен салыстырды. 
Әкесі  де  ат  үстінде  ер-азаматтың  сұлтаны  болатын.  Бірақ  ол 
тым лыпылдап, тым тістеніп тұратын. Мынау жайбарақат, тіпті 
маңғаз,  ай  маңдайлы  шапыраш  шара  көз,  нарттай  нұрлы,  нар 
тұлға  екен.
Ол ат үстінен еңкейіп тұрып, Тұрарға қолын созды.
– Рақмет, аға, – деді Тұрар қоштасуға қимай.
–  Оқы,  шырағым,  жалғызбын  деп  жасыма.  Әкеңнің  ошағы 
өшіп,  қазаны  төңкеріліп  қалды  екен  деп  қапаланба.  Мен  адам 
танысам, сен тегін емессің, тексіз емессің. Әкеңнің өшіп қалған 
ошағын сен жүрегіңдегі оттан тұтатарсың әлі. Сенің әкең есіме 
түскен сайын менің кеудем жауыр аттың арқасындай сыздайды. 
Тірі болса, бір келер. Жә, қош...
– Рақмет, аға...
Ақкөздің  жаңағы  сөзі  жүрегін  жалындатып  жібергендей, 
өзінде  бір  жойқын  жігер  пайда  болғандай  бек  қанаттанып, 
қатайып  қалды.
«Әкеңнің өшіп қалған ошағын жүрегіңдегі оттан тұтатарсың», 
– деді-ау. Бәлкім, ошағы өшкен, қазаны төңкерілген тек біздің үй 
ғана емес шығар. Өшпесе де өлегізігендер көп қой. Солардың да 
отын тұтатуға керек шығар, аға».
Бірақ бұл ойын ол әзір дауыстап айта алмады. Алыста қалған 
Талғар  таудың  бауырындағы  жерошақ  көзіне  елестеді.  Оның 

күлін алдақашан жел суырып әкеткен. Одан бері жаңбыр жауып, 
қар жауып, жерошақ опырылған. Бесағаштағы Тау-Шілмембеттің 
жеркепелерінің  орнында  бүкшиген-бүкшиген  кішкентай 
төбешіктер қалған. Олардың үстін ызалы, ызғарлы жалау сияқты 
шоңайна тікен басқан. Шоңайна тікен кешке таудан жел соққанда 
ызыңдап әлдене айтқысы келер. Бірақ оның тілін кім түсінеді? 
Шоңайна тікеннің ызыңы... Оның тілін білген бар ма...
Бағанағы дуана аттылы Ақкөздің алдынан тағы кездесіп:
–  Уа,  Ақкөз,  атыңның  дүбірінен  таныдым.  Аттандың  білем 
ауылға.  Ал  жолың  –  шыдыр,  жолдасың  –  Қыдыр  болсын, 
жолбарысым!  –  деді.
Дәл  бір  ұлы  жорыққа  шығарып  салып  тұрғандай,  жаюлы 
қолын  жиып  алып,  қасаң  қайыстай  бір  жапырақ  бетін  сипады.
Тұрар интернатқа қайтпақшы еді, базар қақпасынын алдынан 
тағы бір соқырды көріп тоқтады.
–  Ертеңгі  күніңді  ойладың  ба,  адамдар!  Ертең  сені  не  күтіп 
тұрғанын  білгілерің  келе  ме,  адамдар!  Білгілерің  келсе  –  бері 
жақындаңдар, – дейді әлгі әз орысшалап. – Теңіз шошқасы әулие 
мақұлық. Бәрін де біледі. Ол қазір сендерге өз тағдырларыңды 
айтып береді. – Әз орыс шақшиған күннен қорықпай ақ басқан 
қызыл  жиек  көзімен  аспанға  қарап,  атжалмандай  мақұлықты 
арқасынан  сипап  тұр.  Қақсап  тұр.  Жағы  сембейді.  Ал  теңіз 
шошқасы  үндемейді.
Тұрар  байқайды:  көріпкел,  тышқанға  бал  аштырып 
жатқандардың  ішінде  мұсылман  нәсілі  жоқ.  Олар  жоламайды. 
Соқыр  орысқа  мас  урядник  тәлтіректей  басып,  таяп  келіп:
– Илюша! Илья пайғамбар! Ана мақұлығыңа айт, маған бал 
ашсын. Үйдегі балпылдаған қатын маған тағы ұрсар ма екен, жоқ 
«жаным, жарым» деп күле қарсы алар ма екен, кәне, – деді.
Урядниктің  фуражкесі  бір  шекесіне  қисайған,  беліндегі 
наганы да бөксе жағына ысырылып кеткен. Саудагер қатындарды 
бопсалап,  самогонға  әбден  тойса  керек.
Теңіз  шошқасы,  иесінің  белгі  беруі  мұң  екен,  қораптағы 
бүктеулі қағаздарды тұмсығы жыбырлап иіскеп-иіскеп, ортадағы 
кек  қағазды  моншақтай  ұсақ  тістерімен  суырып  алып  шықты.

Урядник ақ кірпік тұздай көзін ашып-жұмып, ашып-жұмып, 
көк қағазға ұзақ қарады. Әлде урядник сауатсыз, әлде қағаздағы 
жазу сауатсыз, әйтеуір тәртіп сақшысы қатты қиналды. Қасыңда 
қызық көріп тұрған Тұрарды байқап, ежірейіп, шүбәланып біраз 
тұрды да:
–  Ей,  киргизенок,  хат  танисың  ба?  Оқышы  мына  қытайша 
жазуды. Менің көзім бұлдырап... – деп «қытайша жазуды» балаға 
ұсына  берді.
Тұрар  қағазды  қолына  аларын  алса  да,  маңдайы  тершіп  қоя 
берді.  Жазу  қисық-қыңыр,  шала-сауатты  біреу  шимайлағаны 
көрініп  тұр.
– Оқы! – деді урядник жерді тепсініп. Соқыр балгердің теңіз 
шошқасы қобдишаның ішіне бұға түсті.
– «Жуық арада қызметіңіз жоғарылайды. Мәртебелі төрелермен 
терезеңіз тең болады».
–  Ары  қарай,  –  деді  урядник  Тұрардың  тоқтап  қалғанына 
ренжіп.
– Болды. Басқа жазу жоқ.
–  Илюша!  Пайғамбар!  Малғұн!  Дәл  осы  сәуегейлікті  сен 
маған он жыл бұрын айтқансың. Осыдан он жыл бұрын ана ала 
мақұлығың  дәл  осындай  жазуы  бар  қағаз  тартқан.  Қызметім 
жоғарылаған түгі жоқ. Бәрі өтірік, оңбаған! Мәртебелі төрелер... 
Көрсетемін  мен  саған,  Илюша!  Алдаушы  болма!  Көк  тиын  да 
жоқ  саған.
Урядник ашуланып, қыршаңқы болған аттай қисалаңдап кете 
барды.
Тұрар Илюша соқырды аяды. Байғұс шыннан қорықты. Теңіз 
шошқасы  одан  бетер  үрейленіп,  жиі-жиі  демалғаннан  бүйірі 
бүлкілдеп  кетті.
–  Илюша  ағай,  маған  ашыңызшы.  Міне,  ақшам  бар,  –  деп 
Тұрар  соқырдың  алақаныңа  қара  бақыр  салды.  Қорқып  қалған 
қасқа  теңіз  шошқасы  иесінің  итермелеуімен  бір  қағазды  әрең 
суырып  алып  шықты.
«Сен туғанда аспаннан құйрықты қызыл жұлдыз аққан. Бүкіл 
өмірің алаулаған от, шайқас шығар...»

Урядниктің  қағазы  қарапайым  түп-түсінікті  еді.  Мына  өз 
қағазының мағынасы буалдыр... «Қызыл жұлдыз... Қызыл Жебе 
шығар.  Шайқас?  Қандай  шайқас?».
Алда қандай шайқас күтіп тұрғанын ұға алмай, аңырыңқырап 
келе  жатқанда,  базардың  шетінен  шаң-шұң  шуылдасып,  жемге 
үймелеген  торғайдай  шүпірлеген  бір  топ  балаға  назары  ауды. 
Жақындаңқырап  барып  еді,  балалар  кезек-кезек  алақандай 
айнаға үңіліп, ұзағырақ тұрып қалғандарын иығынан тартқылап 
тұр  екен.  Жасамыс  бір  орыс  көрермендерді  шақырып:
–  Лондон,  Париж,  Санкт-Петербург,  Рим.  Әлемнің  ұлы 
астаналарын  бір  сәтте  аралап  шығуға  болады.  Кәне,  келіңдер! 
Көріңдер! Небәрі бір тиынға әлемді аралап шығуға болады, – деп 
шалқып  тұр.
Айнаға үңіліп тұрған баланың шүйделі желкесі таныс сияқты 
көрінді. Бетіне үңіліп қарап еді, Қабылбек екен. Қуанып кетті.
– Қабылбек, бұл не? – деді Тұрар үш аяққа орнатылған қара 
қорапты  нұсқап.
– Қызық. Көресің бе? Кел, – деді Қабылбек бірден аңқылдап, 
ашық пейілмен. Басқа балаларды Тұрар танымаушы еді, олар:
– Ол кейін келді, біз кезек күтіп тұрмыз, – деп кимелей бастап 
еді, қапсағай тұлғалы, бойшаң Қабылбек:
– Шулама, оған мен кезек алып қойғанмын, – деп өктем сөйлеп, 
басқалардың бетін қайырып тастады. Балалар енді таласуға бата 
алмай, күңкіл-күңкіл қыңқылдасып, амалсыз тоқтады. 
Қиял жетпес ғажайып қалалар бірінен соң бірі жалт-жұлт етіп 
өте шықты да, арты қап-қараңғы түнек болып, бұлдырап барып 
бітті.
Айнадан бетін бұрған Тұрардың жүзінен Қабылбек таң қалған 
белгі көрмей:
– Немене, ұнамады ма? – деді.
Тұрар оған жауап бермей, жасамыс орысқа бұрылып:
– Сіз Сахалинді көрсете алмайсыз ба? – деді.
Әлемді  уысында  ұстап,  лепіріп  тұрған  адам  әуелі  сұраққа 
түсініңкіремей,  сәттен  соң:
–  Сахалин!  –  деп  саңқ  ете  түсті  де,  лезде  сақылықтап 
тұрып  күлді  келіп.  Егер  тауық  күле  білсе,  дәл  осылай  күлер 

еді.  Жұмыртқалайтын  жер  іздеп  аласұрған  тауықтар  осылай 
қақылықтайды.  Тұрардың  тұп-тұнық  көздерінен  жарқ-жұрқ 
етіп  оянған  отты  байқап,  баланың  бір  жанды  жарасын  тырнап 
алғандай  болғанын  сезіп,  жасамыс  орыс  күлкісін  тия  қойды.
–  Жоқ,  балақай,  Сахалинді  көрсете  алмаймын.  Сахалин  әлі 
мұндай  түрлі-түсті  суретке  түсіріле  қоймаған  шығар.  Әрі  десе 
ол Париж емес, Рим емес. Сахалинде, бауырым, Охот теңізінен 
соққан  таудай-таудай  толқындар,  тіпті  біздің  приставтың  көк 
шатырлы  биік  үйін  басып  қалатын  қалың  қар,  басқа  не  қызық 
бар?
«Ана бір жолы Иван Владимировичтен Сахалинді бұл шұқшия 
сұрап еді, тағы да... Мүмкін, жәй қиял шығар. Мен де Африканы 
көрсем деп қиялдаймын ғой».
Қабылбек осылай түйді де, Тұрардан Сахалиннің сырын сұрап 
жатпады.  Бірақ  оның  біртүрлі  көңілсіз  бола  қалғанын  байқап, 
өзінше оны алдандырмақ ниетпен:
– Жүр, Тұрар, біздің ауылға барасың ба? Біздің ауыл Ойталда. 
Онша  алыс  емес.  Мен  жәкеме  ілесіп,  қой  айдасып  келіп  едім. 
Ертең сабаққа үлгіреміз, – деді.
Тұрар біраз ойланып тұрды да:
–  Жоқ,  сабаққа  дайындаламын.  Онан  да  сен  интернатқа 
жүр. Ауылыңа барып, одан таңертең салпақтап жүресің бе сол. 
Сабаққа бірге дайындалайық – деп Тұрар өз ұсынысын айтты.
Қабылбек  интернатқа  бүгін  барғысы  келмеп-ақ  еді,  бірақ 
Тұрарға «жоқ» дей алмады. Тұрардан еңселі, қарулы бола тұра 
оның айтқанынан шыға алмайтынын Қабылбек бұл жолы тағы 
байқады.
–  Жарайды,  жәкеме  айтып  қайтайын,–  деп  мал  базар  жаққа 
жүгіре  жөнелді  де,  кешікпей  кері  оралды.
–  Сенің  жәкең  де  Наполеонның  генералы  ма?  –  деді  Тұрар 
шаңы  бұрқылдаған  көшеге  шыққан  кезде.
Қабылбек  түсінбей  қалды.  Тұрар  «Наполеон»  жайын 
түсіндіргеннен 
кейін:
– Жоқ, ә, қайдағы генерал, – деді Тұрардың зілді мысқылына 
кек тұтпай аңқылдап. – Он шақты қойымыз бар еді, киім-кешек 

аламыз деп, соның екеуін айдап келгенбіз. Жәкем делдал емес, 
құдай сақтасын. Делдал Серіктің әкесі ғой.
– Көрдім. Серік сияқты құлағы қалқиған сары шал екен, – деді 
Тұрар борпылдақ топырақты кешкен Қабылбектен шеттеңкіреп 
арықтың жағасындағы шымдауытқа шығып келе жатып.
Арбиған  ақ  теректердің  сарғайған  түйетабан  жапырақтары 
үзіліп ұшып, биікті қимағандай, қыбыжықтап қалықтап барып-
барып,  амалсыздан  аяқ  астына  ың-жыңсыз  құлап  түсіп  жатыр. 
Шіркеу  қоңырауларының  әлі  сембеген  сарнауық  үні  сары 
жапырақтардың  жаназасындай  естіледі.  Шіркеуден  қайтқан 
кемпірлер  оңтүстікке  осы  кезде  оралған  қарғалардай  кілең 
қара  киініп,  топ-топ  болып  барады.  Қолдарында  таяқтары,  ақ 
шүберекке  ораған  түйіншектері  бар.
Иса  пайғамбар  тірілген  жексембінің  күні  бесінге  ауып  бара 
жатты.

жүктеу/скачать 1,48 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: