Сөж тақырыбы: Өсімдіктер систематикасы Орындаған: Жапаргалиева Р. А впо-1 курс Нур-Султан 2022 жыл Жоспар

жүктеу/скачать 47,61 Kb. бет 1/4 Дата 19.02.2022 өлшемі 47,61 Kb. #132555

Бұл бет үшін навигация:

• Нур-Султан 2022 жыл Жоспар Кіріспе Негізгі бөлім
• Қорытынды Пайдаланылған әдебиеттер тізімі КІРІСПЕ Өсімдіктер систематикасы

АСТАНА ХАЛЫҚАРАЛЫҚ УНИВЕРСИТЕТІ СӨЖ Тақырыбы: Өсімдіктер систематикасы Орындаған: Жапаргалиева Р.А ВПО-1 курс Нур-Султан 2022 жыл Жоспар Кіріспе Негізгі бөлім Өсімдіктер классификациясының пайда болуы және дамуы Өсімдіктер систематикасының бөлімдері Қорытынды Пайдаланылған әдебиеттер тізімі КІРІСПЕ Өсімдіктер систематикасы — осы кезде өскен және қазбадан табылған өсімдіктерді туыстық жақындығына қарай систематикалық топтарға бөлетін ботаника ғылымының бір саласы. Өсімдіктер систематикасысының алдына қоятын мақсатына сай флористикалық немесе классификациялық, систематикалық, филогенетикалық зерттеу салалары бар. Классификациялық өсімдіктер систематикасы әр түрлі өсімдік организмдерін ұқсастық және ерекшеліктеріне қарай таксон деп аталатын топтарға жіктейді. Классификациялық зерттеулерінің негізіне «түр» таксоны алынады. Бір-бірімен туыстық тегі жақын түрлер туысқа, ал бұлар тұқымдасқа біріктіріледі. Мысалы, әр түрлі астық тұқымдас өсімдіктер (бидай, қара бидай, атқонақ, бетеге, қоңырбас т.б.) бір тұқымдасқа топталынады. Бір-бірімен туыстығы жақын тұқымдастар қатар деп аталатын ірі топқа, ал қатарлар бұдан ірі топ - класс және бұның өзі бөлімге біріктіріледі. Өсімдіктер систематикасыжетік болуы үшін белгілі бір таксон ішіндегі топтты ұқсастығы мен айырмашылығына қарай 1-2 немесе бұдан да көп тармаққа топтап жіктеледі. Мысалы, түр құрамында түр тармағы, географиялық нәсіл, туыс таксонында туыс тармағы т.с.с. болады. Филогенетикалық өсімдіктер систематикасы барлық таксондар ішінде, түр құрамындағы таксондар арасындағы туыстық қатысты, әр түрлілігін, әр таксонның пайда болу тегін зерттейді. Филогенетикалық өсімдіктер систематикасы өсімдік дүниесі жүйесін құруға әр түрлі ғылым салалары (эмбриология, экология, физиология, биохимия т.б.) деректерін пайдаланады. Өсімдіктер систематикасы-өсімдіктердің табиғи жіктелуімен айналысатын ботаника саласы. Көптеген ұқсас белгілері бар үлгілер түрлер деп аталатын топтарға біріктірілген. Жолбарыстың лалагүлдері-бір түр, ақ лалагүлдер-басқа және т.б. бір – біріне ұқсас түрлер өз кезегінде бір тұқымға біріктіріледі, мысалы, барлық лалагүлдер бірдей тұқымға жатады-Lilium. Егер түрдің жақын туыстары болмаса, ол тәуелсіз деп аталады. монотипті тұқым, гинкго тәрізді екі жақты (Гинкго тұқымдасы). Лалагүлдер, қызғалдақтар, гиацинттер және басқа да ұрпақтар арасындағы ұқсастықтың кейбір белгілері оларды бір отбасына – лалагүлге (Liliaceae) біріктіруге мүмкіндік береді. Дәл осы принцип бойынша келген текті жасалады тәртіптері, оның ретті – сыныптар. Әр түрлі деңгейдегі топтардан иерархиялық жүйе пайда болады. Мұндай топтардың әрқайсысы, дәрежесіне қарамастан, мысалы, лалагүл тұқымы, амариллис отбасы немесе қызғылт Тапсырыс таксон деп аталады. Таксондарды бөлу және жіктеу принциптерімен ерекше пән-таксономия айналысады. Систематика ботаниканың кез-келген саласының қажетті негізі болып табылады, өйткені ол жинақталған мәліметтердің қаншалықты мүмкіндік беретінін, әртүрлі өсімдіктер арасындағы қатынастарды сипаттайды және өсімдіктерге әртүрлі елдердің мамандарына ғылыми ақпарат алмасуға мүмкіндік беретін ресми атаулар береді. ӨСІМДІКТЕР КЛАССИФИКАЦИЯСЫНЫҢ ПАЙДА БОЛУЫ ЖӘНЕ ДАМУЫ Ботаниканың пайда болуы. Ежелгі өркениеттерден қалған әдеби ескерткіштерде өсімдіктердің жіктелуі мен атаулары туралы өте аз ақпарат бар. Алғашқы ботаник Грек Теофраст деп саналады- IV ғасырда өмір сүрген Аристотельдің шәкірті б.з. д. ол барлық өсімдіктерді ағаштарға, бұталарға, бұталар мен шөптерге – қазіргі мағынада табиғи емес, бірақ өсімдік өсірумен айналысқандар үшін пайдалы топтарға бөлді. Ежелгі римдіктердің ботаникасына қосқан үлесі Плинийдің белгілі компиляторлық еңбектерімен және бірнеше өлеңдерімен шектелді. Грек дәрігері Диоскоридтер I ғ. ол кеңінен қолданылатын дәрілік шөптерге шолу жасады. Рим империясы құлағаннан кейін бірнеше ғасырлар бойы ғылымдарда тоқырау орнады, содан кейін ботаника Еуропада "шөптен шыққан" түрінде – кең таралған өсімдіктердің емдік қасиеттерін сипаттайтын кітаптар түрінде қайта туды. Ежелгі еңбектердің көп бөлігін еуропалықтар жоғалтты, бірақ оларды арабтар сақтап қалды. Шөпшілердің дәуірі. XV ғ-да ойлап тапқаннан кейін.травниктер үнемі басып шығара бастады. Мысалы, "Денсаулық бағы" (Ortus sanitatis) кітабы көптеген басылымдарға төтеп берді. Бұл еңбектер дәл емес және ырымдарға толы болды, бірақ олардың таралуы нағыз ғалымдардың жұмысын ынталандырды. XVI ғасырда. Германияда үш әйгілі шөптен шыққан – Леонард Фукс, Отто Брунфельс және Иеронимус БОК. Авторлар дәрігерлер болды және өсімдіктердің емдік қасиеттеріне қызығушылық танытты, бірақ әртүрлі өсімдіктерді ажырату қажеттілігі оларды сипаттамалар мен иллюстрацияларда дәл болуға мәжбүр етті. Бұл мысалды бүкіл Еуропа ұстанды, ал 1450-ден 1600-ге дейінгі кезеңді шөптер дәуірі деп атауға болады. Олардың ішіндегі ең маңыздыларын Ремберт Додоин, Матиас де Лобель, Шарль де Л ' Эклуз, Уильям Тернер және Пьер Андреа Маттиоли құрастырған. Бірнеше басылымға төтеп берген соңғылардың еңбегі Диоскоридтердің шығармаларына түсініктеме ретінде жасалды (бұл классикаға деген қызығушылықты білдірді), бірақ автор оған өзінің деректерін де енгізді. Сол кезеңде ботаникалық бақтар пайда бола бастады – Падуа мен Пизада, содан кейін Лейденде, Гейдельбергте, Парижде, Оксфордта, Челсиде және басқа қалаларда. Алдымен ғалымдар оларда тірі дәрілік шөптерді өсірді. Содан кейін гербарийлер пайда болды, яғни.құрғақ өсімдіктер коллекциясы. Алғашқы гербарий Лука Гини жинады деп саналады. Медициналық шөптер XVI ғасырдың соңына дейін шығуды жалғастырды (ең жақсыларының бірі ағылшын ботанигі Джон Герард болды), бірақ ғалымдар өсімдіктердің емдік қасиеттеріне қарамастан өздерін көбірек қызықтырды. XIII ғасырда. Ұлы Альберт өсімдіктердің құрылымын табиғи тарих туралы жазбаларында сипаттаған. 1583 жылы Андреа Сезальпино өсімдіктерді гүлдерінің, жемістері мен тұқымдарының құрылымына қарай жіктеді. Пьер Маньоль және оның шәкірті Турнефор XVIII ғасырдың басында ұқсас әдістерді қолданды. Шамамен сол уақытта, XVII ғасырда Оксфорд университетінің профессоры Роберт Морисон өсімдіктердің кейбір "табиғи" топтарын, атап айтқанда қолшатырлар (Umbelliferae) және крест тәрізділер (Cruciferae) тұқымдастарын бөліп көрсете алды. Ұлы ағылшын ботанигі Джон Рей отбасыларды жоғары дәрежелі топтарға біріктіріп, одан әрі қарай жүрді. Ол екі жақты (екі котиледонмен) және монокотилонды (бір котиледонмен) өсімдіктерді ажыратуды ұсына отырып, котиледондардың (ұрық жапырақтарының) санын жіктеудің маңыздылығына назар аударды. Бұл "табиғи" жүйе белгілердің тұрақты комбинацияларын танудан туындады және оларды егжей-тегжейлі зерттеуді ұсынды, олар субъективті таңдалған ұқсастық белгілеріне негізделген таза жасанды жіктеулерден жақсы ерекшеленді. Осы кезеңде бірнеше көлемді ботаникалық компиляциялар пайда болды, атап айтқанда Конрад фон Геснер және ағайынды Иоганн мен Каспар Баугиндер. Соңғысы сол кездегі барлық белгілі түрлердің атаулары мен олардың сипаттамаларын жинады. Линней Жүйесі. Осы тенденциялардың барлығы XVIII-ші ғасырдағы Швед ботанигі Карл Линнейдің, Уппсала университетінің медицина және табиғи тарих профессорларының 1741-1778 жылдардағы еңбектерінде толық көрініс тапты. Ол өсімдіктерді негізінен стамендер мен карпельдердің (гүлдің репродуктивті құрылымдарының) саны мен орналасуына қарай жіктеді. Бұл" жыныстық " жүйе қарапайымдылығына және оған әртүрлі түрлерді қосудың қарапайымдылығына байланысты кеңінен танылды. Сонымен қатар, Линней организмдердің "түрлеріне" оның предшественники берген күрделі вербальды атауларға сүйене отырып, қазіргі биологиялық номенклатураның принциптерін жасады. Неміс ботанигі Бахманнан (Ривиниус) ол қос түр атауларын алды: бірінші сөз тұқымға сәйкес келеді, екіншісі (түр эпитеті) – түрдің өзі. Линнейдің көптеген студенттері болды, олардың кейбіреулері жаңа өсімдіктер іздеп Америка, Арабия, Оңтүстік Африка және тіпті Жапония арқылы саяхаттады. Линней жүйесінің әлсіздігі - оның қатал көзқарасы кейде организмдер арасындағы айқын жақындықты көрсетпеді немесе, керісінше, бір-бірінен алшақ орналасқан түрлерді жақындастырды. Мысалы, үш стамендер дәнді дақылдарға да, асқабаққа да тән, мысалы, көптеген басқа белгілерге ұқсас лабиальды гүлдерде олардың екеуі де, төртеуі де болуы мүмкін. Алайда Линнейдің өзі ботаниканың мақсатын дәл "табиғи" жүйе деп санады және өсімдіктердің 60-тан астам табиғи топтарын бөліп көрсете алды. Қазіргі жіктеу жүйелері. 1789 жылы Антуан Лоран де Джусье сол кездегі барлық белгілі ұрпақтарды 100 "табиғи бұйрықтармен", ал бірнеше сыныптармен біріктірді. Осы сәттен бастап өсімдіктердің қазіргі классификациясының тарихын санауға болады. Jusier және оның ізбасарлары ұсынған жүйелер мәліметтер жинақталған сайын үнемі жетілдіріліп отырды және біртіндеп "жыныстық жіктеуді"алмастырды. Сонымен қатар, Линней жасаған қос номенклатура соншалықты ыңғайлы болды, ол бүгінгі күнге дейін қолданылады. 1813 жылы Августин Пирам Декандол өсімдіктерді жіктеу бойынша толық жұмыс жариялады. Ол бөлген топтар котлетондардың, жапырақшалардың, карпельдердің және басқа құрылымдардың ерекшеліктерімен ерекшеленді. Джордж Бентам мен Джозеф Долтон Гукер жетілдірген бұл жүйе кеңінен танылды. Негізінен Америкада болған тағы бір схеманы XIX ғасырдың екінші жартысында Адольф Энглер ұсынды. Бұл жүйелер екі көлемді жазбада сипатталған-Өсімдіктер патшалығының табиғи жүйесіне кіріспе (Prodromus systematis naturalis regni vegetabilis) Декандол және өсімдіктердің табиғи тұқымдары (Die natrlichen Pflanzenfamilien) Энглер мен Карл Прантль. Олар сипаттамалық ботаниканың қарқынды дамуы кезінде пайда болды. Барлық бұрынғы жүйелердің кемшілігі-оларға мүк, саңырауқұлақтар, балдырлар және басқа да төменгі өсімдіктер кірмеген. XIX ғасырда микроскопияның дамуы. осы организмдердің көбею ерекшеліктеріне Жарық құйып, оларды жіктеуге мүмкіндік берді. Сонымен қатар, өсімдіктердің негізгі бөліктерінің сипаттамасын олардың анатомиялық құрылымының бөлшектерімен, тіндердің пайда болу әдістерімен және басқа да белгілермен толықтыруға болады. Сонымен қатар, әлемнің түкпір-түкпірінде мыңдаған жаңа түрлер жиналып, таксономия туралы кең әдебиеттер пайда болды. Оған жеке отбасылар мен ұрпақтарға арналған монографиялар, белгілі ұрпақтардың тізімі, аймақтық флора, яғни белгілі бір географиялық аймақтардың өсімдіктерінің сипаттамалары, әдетте анықтау кілттері бар, сонымен қатар көптеген оқулықтар мен анықтамалықтар кірді. Ең танымал авторларға Штефан Эндлихер, Иоганн Хедвиг, Альфонс Декандол, Христиан фон Эзенбек, Карл Фридрих фон Мартиус, Дитрих Франц Леонард фон Шлехтендал, Пьер Эдмон Буасье, Людвиг және Густав Рейхенбахи, Аса Грей, Джон Торри, Джон Линдли, Элиас Магнус Фрис, Уильям Джексон Хукер, Эме Бонплан және Карл Сигизмунд Кунт кіреді. Дарвиннің таксономияның дамуына әсері. 1859 жылы еңбекті жариялау табиғи сұрыптау арқылы түрлердің пайда болуы таксономияға деген көзқарасты түбегейлі өзгертті. "Табиғи жүйе" термині қазіргі заманғы дыбысқа ие болды және жалпы ата-бабадан шыққан организмдер арасындағы туыстық қатынастарды білдіре бастады. Түрлер арасындағы жақындық олардың ата-бабаларының қаншалықты ұзақ өмір сүргендігімен анықтала бастады. "Табиғилықты" талап ететін жіктеу схемасы эволюциялық процестің көлденең қимасына айналды және барлық бұрынғы схемалар дәл осы тұрғыдан қайта қаралды. "Қарабайыр" және "жетілдірілген" белгілер туралы түсінік пайда болды. Тамыз Вильгельм Эйхлер осы негізде өсімдіктердің мүлдем жаңа жүйесін құрды, оның принциптері Энглер мен Чарльз Бессидің кейінгі еңбектерінде қолданылды. Микроскопия мен генетиканың дамуына ерекше ықпал еткен XX ғасырда тірі эволюцияның бағытын таксономияда көрсетуге деген ұмтылыс ботаниканың осы саласының жетекші бағыты болып қала берді. Сонымен қатар, ботаниктер үшін жақсы зерттелген және жаңа аймақтардың өсімдіктер коллекциясы толықтырылуда. Өсімдіктер систематикасы — өсімдіктер әлемінің алуан түрлілігін бір-біріне бағынышты табиғи топтарға-таксондарға (классификацияға) бөледі, олардың атауларының ұтымды жүйесін (номенклатура) белгілейді және олардың арасындағы туыстық (эволюциялық) қатынастарды (филогенияны) анықтайды. Бұрын систематика өсімдіктердің сыртқы морфологиялық белгілеріне және олардың географиялық таралуына негізделді, ал қазір таксономистер өсімдіктердің ішкі құрылымының белгілерін, өсімдік жасушаларының құрылымдық ерекшеліктерін, олардың хромосомалық аппараттарын, сондай-ақ өсімдіктердің химиялық құрамы мен экологиялық ерекшеліктерін кеңінен қолданады. Белгілі бір аумақтың өсімдіктерінің (флорасының) түрлік құрамын анықтау әдетте флористика деп аталады, жекелеген түрлердің, ұрпақтардың және отбасылардың таралу аймақтарын (ареалдарын) анықтау-хорология (фитохорология). Ағаш және бұта өсімдіктерін зерттеу ерекше пәнге бөлінеді — Дендрология. Оның дамуында өсімдіктердің таксономиясы үш кезеңнен өтті. жүктеу/скачать 47,61 Kb. Достарыңызбен бөлісу: