154
11.
Сөй лем дер де гі көп нүк те нің қой ылу се бе бін тү сін ді рің дер.
Қай ырып бер ген зе рен ді де ал май, ұр шық ұс та ған қо лы
ті зе сі не тү сіп, оты рып қал ды...
(Ә.Н.).
Тек бір-ақ рет Шо ра-
ға де ген се ні мі не шек кел тір ді, бі рақ оған кө бі не се Та на бай өзі
кі нә лі еді...
(Ш.А.).
Құлы ным, Қай ыр лым... қай да жо ға лып
кет тің?.. – деп, әл сіз ға на шық қан дау ыс ес ті ле ді
(Ғ.М.).
Гүл-
са ры сон да та ныс соқ пақ жол ға тү сіп, со нау өзен сыр тын да ғы
жай лау ға тар тып ба ра жа та ды...
(Ш.А.).
Бағ зы бір за ман дар да
жа ра лы ба тыр лар ды жау қо лы на тү сір мей, қау іп-қа тер ден осы-
лай ша қау ма лап алып шық қан бо лар-ау...
(Ш.А.).
Күн райы қы-
сып кет пе се, бір де ңе етіп лаж дап шы ғар мыз, қай те міз...
(Ш.А.).
Ойша са най бас та ды. «Шет ті лін бі ле ді, ма ши на жүр гі зе бі ле ді...
бі ле ді... Би?.. Әри не, би ді өте жақ сы би леу ге ти іс»
(С.Ш.).
Аян-
ға ны бол ған жоқ, қо лы нан кел ге нін жа са ды бә рі де...
(С.Ш.).
12.
Леп бел гі сі нің қой ылу мә нін тү сін ді рің дер.
Қа зақ тың дом бы ра сы мен қыр ғыз дың қо бы зы нан күм-
бір леп шы ға тын күй дәл осы лек-лек тас қын ша быс емес пе
екен!
(Ш.А.).
Шал қаң нан жа тып алып, көк ас пан ның тұң-
ғи ық те ңі зін бар лап жат қан қан дай ра қат!
(Ш.А.).
Күл ген де
де, рен жі ген де де ара сы қо сы лып ке те тін қа лың қа ра қа сы
қан дай әде мі!
(С.Ш.).
Қа ла мен жол да талай күн бір ге бол ған
уа қыт та бір де-бір сез дір сей ші!
(М.Ә.).
Сол уа қыт та Абай үл кен ықы лас біл ді ріп, ай рық ша бір
тағ зым мен тө сін ба сып, қат ты дау ыс тап:
– Ас са лау ма ға лей күм!.. – деп сә лем бер ді
(М.Ә.).
Үй ар тын да ғы қос та Қарт қо жа ба ла оқы тып жа тыр еді, бір
кү ні Кә рі бай қа жы: «Бе рі шы ғып кет ші!» – де ді
(Ж.А.).
Ен ді
бір ба сып еді, аяқ ас ты қа рау ыт қан шұ қыр бол ды, шұ қыр
тү бін де бір де ме аға раң да ған тә різ ді қи мыл ет ті:
– Аға тай-ай! – де ді бі реу ыш қы на сы быр лап
(Ж.А.).
Достарыңызбен бөлісу: