Ұялы байланыс желілері алғаш 1949 жылы Детройтта (АҚШ) такси диспетчерлік қызметінде қолданылды - қолданушылар алдын-ала белгіленген орындарда каналды қолмен ауыстырып қосумен әртүрлі ұяшықтардағы жиіліктерді ауыстырумен болды. Алайда, ұялы желілер 1971 жылдың желтоқсанында FCC-ге Bell System техникалық докладында көрсетілгеннен бастап ұялы байланыстың нақты дамуы басталады.
1974 жылы FCC 800 МГц диапазонында ұялы байланыс үшін 40 МГц жиілік диапазонын бөлу туралы шешім қабылдады; 1986 жылы оған дәл осы диапазонда тағы 10 МГц қосылды. 1978 жылы Чикагода 2000 абонентке арналған ұялы байланыс жүйесінің алғашқы прототипінің сынақтары басталды. Сондықтан 1978 жылды Ұялы байланыстың практикалық қолданысының басталған жылы деп санауға болады. Канадада ұялы байланыс 1978 жылдан, Жапонияда 1979 жылдан, солтүстік Еуропа елдерінде (Дания, Норвегия, Швеция, Финляндия) 1981 жылдан, Испания мен Англияда 1982 жылдан бастап қолданылады. 1997 жылғы шілдедегі жағдай бойынша ұялы байланыс желілері 150 миллионнан астам абонентке мен 140-тан астам елдерінде жұмыс істеді.
Алғашқы коммерциялық табысты Финляндияның Autoradiopuhelin (ARP) желісі тапты. Бұл атау орыс тіліне «Автокөлік радиотелефоны» деп аударылған. 1971 жылы басталды, 1978 жылы бір бастағанда Финляндияда 100% қамтуға жетті, ал 1986 жылы 30 000-нан астам абонент болды. Желі 150 МГц жиілікте жұмыс істеді, ұяшық мөлшері шамамен 30 км құрады.
