А.Ф.Конишешендіктануды ауызша түрдегі әдеби шығармашылық деп есептеді. Аристотель шешендік пен поэзияға тән ортақ бірліктерді таба білді. Демосфен мен Цицероннан бастап, атақты шешендердің барлығы да шешендік өнерде актерлық амалдарды қолданды. Сонау антикалық дәуірдің өзінде-ақ шешендіктануға білім жүйесінің бір бөлімі ретінде, өмірдің күрделі де шым-шытырық құбылыстарын талқылау әрі тану амалы ретінде қараған. Ол өзге ғылымдардың бұлжымас жүйесіне сүйенеді, олардың мәліметтерін пайдаланады. Әсіресе, шешендіктану мен логиканың байланысы басымырақ, тіпті ежелгі дәуірде олар бөлінбес бірлікте де қарастырылған. Ежелгілер: «Шешендік – білім нәтижесі», - деген. Цицеронның пікірінше, шешендікке тән аса қажетті үш саласы
