2. Жарықтың табиғаты жөніндегі Платонның, Аристотельдің, Птолемейдің ойлары. Оптикалық иллюзия заңдылықтарын қолдана отырып, ежелгі сәулетшілер кеңістіктік құрылымдардың сызықтарын әдейі қисайтып, олардың визуалды түрде түзу көрінуіне қол жеткізді. Витрувий "сәулет туралы он кітап" трактатында (б.з. д. I ғасыр) адамның көзі заттарды бұрмаланудан көретінін, ал сенсорлық қабылдау әлемнің бейнесін қалыптастыратынын атап өтеді. Ежелгі ойшылдар визуалды қабылдау жарық сәулелерінің қасиеттеріне байланысты деп есептеді, олар мөлдір заттар арқылы өткенде шағылысқан бейнелерді бұрмалайды. Пифагор, Платон, Аристотель, Евклид оптиканы зерттей отырып,жарықтың неліктен визуалды бейнелердің себебі мен шарты екенін түсіндіруге тырысты.
Құдайдың жарығының шағылысқан әрекеті ретінде көздің және визуалды сәуленің айна функциясы идеясы визуалды бейнелерді түсіндіру логикасын анықтады. Олардың көру туралы идеяларына сәйкес, тақырып "елестер" немесе "бейнелер"шығарады.
Көрнекі эманация заңдары көздің анатомиясы мен физикасы негізінде бір уақытта түсіндірілді. Жарықты әлемге демиургиялық әсер ету көзі ретінде қарастыра отырып, Платон мен Аристотель сонымен бірге оның эстетикалық категория ретіндегі рөліне ерекше назар аударды. Платон жарықты шындықтың, жақсылық пен сұлулықтың бейнесі деп санады. Философ визуалды денені көзге де, көрінетін затқа да жатпайтын тұтас және бөлінбейтін нәрсе деп атайды.
"Көзден және заттардан шығатын сәулелердің бірігу процесін зерттегенде, Платон визуалды қабылдау туралы грек халықтық идеясын жалпылайды".
Ауа жарықтың өтетін ортасы ретінде қарастырылды. Түс одан ерекшеленді, өйткені ол жарықтың мөлдір емес, нақты Орта арқылы өтуінің нәтижесі деп саналды. Екі құбылыс та дененің мәні болып табылады және бұл жарықтың үш өлшемділігі мен объективтілігі. "Біз абстрактілі метафизиканың әсерінен жарықты жазықтық түрінде, тіпті барлық материалдылықтан мүлдем тыс ұсынамыз. Ежелгі дүниеде дененің үш өлшемділігінен тыс ештеңе болған жоқ "
