77
тоба!»
, т.б. сөз оралымдарын орынды қолданып отырған. Мысалы,
«Қолына не
түсер екен,
құдай-ай!...»,
«Құдай-ау
, не дейді мынау, не боп кеткен дүние».
Тағы бір айта кетерлік жайт, бұл детальдардан
жазушының діни ұғымдарды
пайдалануда ерекше шеберлік танытқаны және оның бұл тақырыптағы аялық
білімінің молдығы да айқын аңғарылады. Бұл сөзімізге
мына сөйлемдердегі
авторлық теңеулер дәлел бола алады
: «Қыжымкүлдің жасы он алтыға толған
соң-ақ
Меккеге ағылған мұсылмандардай
айттырып келушілер қыз әкесінің
миын сасытты»,
«Ораза, намаз
тоқтықта»
дегендей, басына бәле тумаған
мәмірежай шақта далаға шығудан жүрексініп шөптің басы оқыс сыбдыр
етсе, үйге кеп суық су ұрттайтын үркек те нәзік қыз ауылдан төрт-бес
шақырымдай меңіреу далада қорқыныш дегенді мүлдем ұмытып, бағыт-
бағдарсыз бет алды қаңғи берді» («Тіршілік»)
[116, 336 б.].
Әрбір күнге, әрбір іске құдайға алғыс білдіру әрбір адамның міндеті ғой.
Сол міндетті сезіне білген қазақтың кейпін жазушы Д. Исабеков те
шығармаларында кейіпкерлері арқылы керемет таныта білген.
Келесі мәтін де
соған айғақ болады:
«Осы кезде алыстағы үйдің есігі ашылып іштегі шам
жарығымен әлдеқалай бір әйелдің есік тұтқасынан ұстап, делдиіп тұрғаны
көрінді. Молдабай әлдене күткендей солай қарай еңсесін көтеріп қадала қалды.
Қайнаға-ау, қайнаға
,
деп айғай салды әлгі әйел.
Уа, не мен мұндамын,
деп Молдабай орнынан ұшып тұрып, солай
қарай жүрді. Қасындағы Қарекеңді ұмытып кеткен секілді.
Достарыңызбен бөлісу: 
