60
«Ұшқан ұядағы» оқиғаның түп өзегін әже бейнесі арқылы өрбітеді.
Туындының өн бойында әже образы тектіліктің, кемеңгерліктің діңгегі
ретінде суреттелген.
Отбасының ғана емес, ауылдың ақылшысына
айналған әже бейнесін автор аса сүйіспеншілікпен бейнелеген. Әуезді
әуенімен әлпештеп, әлдилеп айтқан бесік жыры да, қаламгердің жүрегінде
сақталған. Жазушы өз өмірінің темірқазығына айналған тәлім-тәрбиенің
негізі ертегі мен көне әңгімелерден қалғанын жас ұрпаққа өнеге етеді.
«Ертексіз өскен бала – рухани мүгедек адам. Біздің қазіргі балаларымызға
әжелері, не шешелері ертек айта бермейді. Содан қорқамын. Менің қазіргі
келіндерім немелеріне бесік жырын айта білмейді. Бесікте жатқанда
құлағына анасының әлди әні сіңбеген баланың
көкірегі кейін керең боп
қалмаса деп қорқамын» - деп қамығуында терең психологиялық астар бар.
Дала философиясында, ер баланы тәрбиелеуде әкенің рөлі ерекше
болған. Әкесінің баласын үлкенді сыйлау, сәлем беру дағдысына қалай
тәрбиелегені шығармада шынайы көрініс тапқан. Әкесінің бала
Бауыржанға шежіре жаттатқызуы да – тамыры
терең тәрбие тиегінің
ағытылуы. Профессор М.Мырзахметұлының Баукең туралы естелігіндегі:
«Жеті атасын білмеген жетімдіктің белгісі» деген мақалға ерекше мән
беріп, өзінің бала –немерелеріне тіпті бізге дейін Дулатқа дейінгі
бабаларымыздың тізімін жазып беріп, жаттап алуды ескертіп отырамын.
Еңді ойланып қарасам, орыстар арасында айтылатын «Иван безродный»
дегені сияқты кейбір тексіз
қазақ бола бастағандарды көріп, рухани
мәңгүрттіктен сақтандырған ескертуі ме деп шамалаймын» деген пікірі де
осы ойымызды қуаттайтыны ақиқат. Повесте ғасырдан ғасырға, ұрпақтан
ұрпаққа жалғасып келе жатқан салт-дәстүріміздің көрінісін Үрбианның
ұзатылу тойынан аңғарамыз. Шығармада «Ұрын келу салты» анық
баяндалған. Жазушы қазақ дәстүріндегі құдалық, кұда күтудегі кәде-
жоралғылардың жасалу ерекшеліктері, калыңдық киімі, ұзату тойы, сыңсу,
беташар, сүйінші т.б. ерекше мән беріп суреттейді.
Достарыңызбен бөлісу: