«Тар- ла ным» ат ты өле ңін де:
Арыс тан еді-ау Иса тай!
Бұл фә ни дің жү зін де,
Арыс тан одан кім өт кен?! –
деп тол ға на ды.
Ақын өлең де рі нен кө те рі ліс күн де рі нің әр бір оқи ға сы
ай қын аң ға ры ла ды. Ма хам бет
«Со ыс» де ген өле ңін де кө те рі-
ліс тің ең шыр қау ше гі не жет кен кү нін – 1837 жыл ғы 15 қа ра-
ша да ғы Иса тай қо лы ның Тас тө бе де пат ша әс ке рі мен со ғы сын
су рет те ген:
Иса тай – бас шы, мен – қос шы,
Иса тай дың сол күн де
Ақ та бан аты ас тын да,
Ду лы ға сы ба сын да,
Зы ғыр да ны қай най ды...
Қа рап тұр сақ әр жер ден
Жау бір өрт тей қай най ды.
Қай на ған мен қой май ды,
Мыл ты ғын қар дай бо ра тып,
Же тіп кел ді қа мал ға,
Қа мал ды бұ зып алар ға...
Же тім-же сір көп қал ды,
Хан әс ке рі ке нел ді...
«Қа зақ поэ зия сын да ғы ға сыр лар бойы да муы на ше шу ші
се беп бол ған қоз ғау шы күш – еш қа шан үзіл ме ген, то лас та ма ған,