264
айту, табиғат құбылыстарын жанды бейне қалпында қабылдап-сезіну
(кейіптеу) немесе әсірелеп айтудың біраз түрлері – осылардың қай елде
болсын өте ерте заманда, жазба әдебиеті тумастан бұрын қалыптасқаны
белгілі. Ал қазақ поэзиясындағы өлең, өрнектерінің, соның ішінде жыр
өлшемінің, 7-8 буынды өлең түрінің көне заманда туғаны жайлы мәселені
арнайы, толығырақ сөз етпекпіз.
Халықтық поэзияда (қай елдің сөз өнерін алсақ та) белгілі бір ұғымға
үнемі қатарласып айтылатын тұрақты эпитеттер көп кездесетіні белгілі
(
айдын көл, асқар тay
). Мұның өзі кездейсоқ құбылыс емес. Халық
поэзиясында бейнелі сөз түрлері, сөз нақыштары сан жағынан жазба
әдебиеттегідей мол болмағанымен, оның есесіне жиірек қолданылады.
Халықтық өлең-жырларда бейнелі сөздердің берік орнығып,
тұрақталғанын, әбден екшеліп, сұрыпталғанын, поэзияның тіл кестесіне
хас үлгі-нақыштар бо лып қалыптасқанын байқаймыз. Сондықтан
халықтың өлең-жырындағы әр эпитет, теңеу, метафора, кейіптеу, символ
секілді сипаттау, салыстыру, көріктеу тәсіліне байсалдылықпен қарап,
тексерудің, олардың халық тілінің, халықтық поэзияның сөз кестесіне
тән өзгешелігін біліп-түсінудің мәні зор.
Қазақтың халық поэзиясында
Достарыңызбен бөлісу: