адамның Құдай еркіне бағынуы. Егер ертедегі гректер Таби-
ғаттың (фюзистің) мәңгілік заңдарын мойындаса, ал оларға адамдар
ғана емес, Құдайлар да бағынуға тиіс болса, енді адамдар тек Құдайдан
түскен заңдарға бағынуға тиіс. Құдай Еркіне бағынбаудан асқан күнә
жоқ.
Рухани сенімнің пайда болуы. Егер ертедегі гректер сенімді
сезімдік таныммен байланыстырса, ол қашанда алдамшы, сол себепті
олар ақылмен тануға көп көңіл бөлетін, ал қазір ғылымның рөлін
шектеу орын алған, өйткені оның ар жағында Құдай берген ашылуға
(аянға) сену тұр. Адамның рухани мәні ғана танылады. Егер ертедегі
адамдар адамды тән және жан деп ұқса, ал қазір адам үшінші бір
өлшем иеленіп, тән – жан – рухқа айналады.
