Қасаптан арқан бойы ет алуға
Ерініп бір-біріне «әкеп бер» деп.
Тамаққа тапқан табыс ждетпейтін боп,
Айтқан көп елге сәлем «ас жібер» деп.
Күшіктей жұртта қалған дыбыс тыңдап,
Екі көз төртеу болды «кім келер» деп.
«Жолдастар уайымға берілмелік!»
Деп бірі-біріне қайрат бермек.
«Ақырда әр нәрсеге сабыр артық,
Әзелде, ақ жазғанын бенде көрмек».
Елде көп ат арбамен ағылғандар,
Сандалып, ақылынан жаңылғандар.
Қай, жерде жөнді жұмыс кез келер деп,
Сартылдап ертелі –кеш сабылғандар.
Жұмысқа лайығы кетіп жатыр,
Жөні кеп жұмыс- бейнет табылғандар.
Далада күрке жетпей күңсіп отыр,
Киімі «боқжамалап» таңылғандар.
«Не көрдің? Не естідің? Не білдің?» деп
Сұрап жүр бір-бірінен аңырғандар,-
Деп суреттейді ақын ол кездегі жұмысшы тұрмысының ауыр көріністерін.
Жұрттың тасалап қалды деп қудалауы, көрсету бойынша Сәбит ақыры майдан жұмысына алынады. Онда барып, Рига манында жұмыс істеп тұрады. Сонан ол 1917 жылы, Ақпан төңкерісінен кейін қайтады.
Сәбит «Бостандық» деген өлең жазып, осы Ақпан буржуазиялық-демократиялық революциясын куанып қарсы алды.
Тілекті бүгін хақтың берген күні,
Көл, дария көздің жасын көрген күні.
Талайдың тіршіліктен қол сермеген,
Қайғысын тас-талқан ғып бөлген күні.
Жаз шығып бір сағатта күркіреп күн,
Тырбаңдап, тайынша-трпақ өрген күні,
Құл болған екі аяқты айуандардың
Қатарға адам болып енген күні.
Ақ деп қан, «шәйіт» деп жан, өлмек енді,
Шын жасын әлеуметке берген күні,
Ғаламға аузын ашқан айдахардың,
Мерт болып мақсатының өлген күні.
Достарыңызбен бөлісу: |
