Дістемелік кешені

Ішкі факторларға:

1. 
   фирма ішінде қаржы бағдарламасының болуы;
   
2. 
   жаңа техниканы енгізу, жаңа технологияны қолдану, жаңа əдістерді ұйымдастыру;
   
3. 
   басқару сапасының төмендігі;
   
4. 
   фирма басқарушылығы жағынан əртүрлі келісім шарттың сақталынбауы;
   
5. 
   тəуекелге жеке адамдардың икемділік қабілетінің болмауы.
   

1. 
   жоғары дəрежеде салықтың алынуы кəсіпкерге кедергі жасайды;
   
2. 
   несиенің жоғары дəрежеде %-тің белгіленуі;
   
3. 
   бақылау органдарымен болған қарым-қатынас ішкі істер бөлімі, прокуратура, салық полициясы;
   
4. 
   халықтың тұтыну сұранысының төмендігі;
   
5. 
   электр энергияның берілуінің үзіліп тұруы;
   
6. 
   қауіпсіздік ақпараттардың төмен дəрежеде болуы;
   
7. 
   қызметтес серіктестіктердің сапалы түрде ар-ожданды түрде қатыспауы, уəдесінде тұрмауы, сапасыз қызмет атқаруы;
   
8. 
   нарықтағы жоғары бəсекенің болуы;
   
9. 
   маман, кəсіби жұмыс күшінің жетіспеуі;
   
10. 
    сыбайлас жемқорлықтың болуы;
    
11. 
    транспорттық көліктік инфрақұрылымдардың төмен дəрежеде дамуы.
    

Нарыққа өту кезеңінде Сыртқы саудадағы мемлекеттің рөлін шектеу объективті сипатқа ие болады. Бірақ, бұл процесс тиянақты ойлау мен жан-жақты өлшенген тəсілді қажет етеді. Мысалы, теория тұрғысынан беймемлекеттендіру саясатын жүргізгенде, жұмыссыздық пайда болып өршиді, халықтың бір бөлігінде болашаққа сенімсіздік, селқостық пайда болады жəне т.б. Бұл жағдайда үкімет експорт пен импорттың арақатынасын реттеу мақсатында тарифтер мен үлестер (квота) саясатын қолданады. Мұндай жағдайда тарифтерді қолдану пайдалы болады. Біріншіден, тариф тер мемлекеттің кірісін көбейтеді, ал үлестер болса шетел тауарларына жасанды түрде шектеу қойып, оған байланысты олардың бағасының шарықтауына, сөйтіп шетел өнім шығарушыларының баюына əкеледі. Екіншіден, тариф тер саясаты кезінде дүниежүзілік жəне ішкі бағалар бір бағытта өзгереді, ал үлес саясаты кезінде ішкі бағалар дүниежүзілік бағалардан тым жоғары болуы мүмкін. Мұның мəнісі, тарифті саясат кезінде халық шаруашылығының экономикалық шығыны азаяды, ал үлес саясаты кезіндегі шаруашылық тиімсіздігі өте үлкен мөлшерге жетуі мүмкін.

Қандай тауарлар экспортқа шығарылуы тиіс, ал қайсысы импорт бойынша алынуы керек он нарықтың өзі анықтайды. Бұл жағдайда, кəсіпорынның Сыртқы экономикалық іс-əрекеттін мемлекеттің толық қадағалауының қажеті жоқ. Нарықтық құрылымдарға өту ісінде мемлекеттің кошті əсері болуы қажет, өйткені, қалыптасқан тəжірибе негізінде, экспорттық жəне импорттық тауарлар мен қызмет көрсетулер тобының оптималды мөлшерін табу маңызды. Бұл мəселелерді жоғары технологиялық экономикаға өту кезеңі ретінде қарастырсақ онда болашақты қамтамасыз етудің тиімді əдісі – бүгінгі шикізат экспортынан түскен пайданы, халық тұтыну тауарларын сатып алуға емес, техникалық прогресті инвестициялауға пайдалану қажет. Бұл инвестициялар болашақта Республика экономикасы мен оның халқының жоғары өмір деңгейінің негізін қалайтын болады.