Мақпал:
Берекелі болса ел –
Жағасы жайлау ол бір көл.
Жапырағы жайқалып,
Бұлғақтайды соқса жел.
Жасмин:
Жан-жағына күркіреп,
Құйып жатса аққан сел.
Оның малы өзгеден
Өзгеше боп өсер тел.
Асанәлі:
Берекесі кеткен ел –
Суы ашыған батпақ көл.
Құс қаңқылдап, жағалап,
Шулай алмас жазғы төл.
Көл деп оны кім жайлар,
Суы құрыса, ол – бір шөл.
Осы өлеңнен түсінгеніміз: таласып,араздасқан елде ештеңе өсіп өнбейді. Достықсыз,татулықсыз жақсы іс алға баспайды екен.
Тәрбиеші: Абай жан-жақты терең ойлы ұлы адам. Ол сондай-ақ аудармамен айналысты. Біз «Қарға мен түлкі» мысалын білеміз,соны сахналап көрейік.
Жұлдыз:
Жұрт біледі, күледі,
Сұрқия тілдің жаманын,
Қошеметшілердің амалын.
Сонда да салар қайда жоқ?
Ептеп айтса,ересің,
Артынан өкінсең де пайда жоқ.
Инсар:
Ірімшікті Құдайым
Кез қылды бір күн қарғаға,
Алып ұшып барды да,
Қонды бір биік ағашқа.
Үлкен олжа емес пе,
Ірімшік деген қарны ашқа?
Бір жеп алып,шүкірлік,
Қылайын деп Аллаға,
Тұмсығында ірімшік,
Ойланып қарап тұр еді.
Бір қу түлкі сорына,
Жақын маңда жүр еді.
Диар:
Ішіне сақтап қулығын,
Жақындап барып,барлайды.
Бұлғақтатып құйрығын,
Қарғаның көзін алдайды.
Тәтті тілмен,тәтті үнмен
Сөйлесуге айналды:
«Қарағым, неткен сұлу ең!»
Деп таңырқап,таңдады.
Сандияр:
Неткен мойын,неткен көз!
Осындай артық дейсің бе?
Ертегі қылып айтқан сөз?!
Қалайша біткен,япырмай,
Мұрныңыз бен жүніңіз?!
Періштенің үніндей,
Деп ойлаймын үніңіз.
Осы көрікпен,бұл жүнмен,
Ұялмай, қалқам, бір сайра,
Біз алалық үлгіні.
Құс төресі біздерге,
Сіз боларсыз бір күні.
Жібек:
Басы айналды қарғаның
Сұмның айтқан сөзіне.
Қуанғаннан бөртініп,
Бір мастық кірді өзіне.
Өзіне біткен өңешпен
Әмина:
«Қарқ-қарқ-қарқ-қарқ» етті.
Ірімшік жерге салп етті,
Іс бітті, қу кетті.
Тәрбиеші: – Қарғада ақыл жоқ, ал түлкі – қу, оны қайдан білеміз?
Балалар: – Қарға қап-қара, даусы жаман, құс патшасы болуға жарамайды, әнші құс – бұлбұл, құс патшасы – бүркіт. Түлкі – өтірікші, қарға – мақтаншақ, өзінде жоқ нәрсені, өтірік біреу айтса, сенбеу керек екен. Қарға тамағынан айырылды.
Достарыңызбен бөлісу: |
