ізгілікке жалғаған, Ақын
деген киелі аққу самғаған.
Ал, ендеше, аққуды атқан пендені
Қай атаңнан көріп едің, оңбаған?!»
- деп аққу құсының киесін Махамбетке
ұқсатады. Әкесі баласының жасаған ісіне қатты налиды. Ертең ызалы ұрпақ
бетіне түкірер, қанымыз бір, енді сенің кесіріңнен маған да туған жердің
топырағы бұйырмайды, осы қорлықтан өзімқұтқарайын, ішігіңді қолыңа ал,
кеттік дейді.
Ұясына күн батып бара жатқан шақта, құм шатқалдардағы үлкен қара
жолға түсіп,бір төбенің басына кеп тоқтайды.
Әкесі
«құралайды көзге атқан, атқан оғын маздатқан мерген»
екен.
«Сен менің үміт-қызығымның өлшемі едің, еңселі қайғым болдың. Қасиетті
мекенді қара- лап, әкеңді де тұрмастай жараладың, енді мен сені осында
қалдырамын,
мына жолмен өткенжұрттың аузынан шыққан Махамбет
жырын тыңдап жатарсың, сонда бәлкім қа- телігіңді ұғынарсың
», - дейді
әкесі.
«Кім дала заңын аяққа басса, сол қатал тарихымызды ұмытқан жан».
«Дала заңы, баба заңы үшін», - деп әкесі қолына садағын алады.
«
Достарыңызбен бөлісу: 
