Санатбай. Неге? Сұрауға болмай ма?
Шанінар атай. Сұра, сұрай бер. Білгісі келгенді сұрағанның айыбы жоқ.
Бекен. Еркіне жіберсеңіз, қай-қайдағы жоқты сұрайды бұл.
Санатбай. Несі қай-қайдағы оның? Өздерің емес пе едіңдер: «Атайдың шертпегінің шартын қағазға жазып, қақпасына іліп қояйық», - деген. Енді кеп менің аузыма қақпақ боласыңдар...
Шаншар атай.Жарайсыңдар! Тым әдемі өлеңдетіп жазыпсыңдар. Одан да қатырып жазу керек еді, аяғансыңдар ғой аталарыңды...
(Есіктен Әлипа шыға келеді.
Бір қолында шарт, бір қолында таяқ).
Әлипа. Бүйтіп аяғандары құрысын бұлардың. Алдымен ел-жұртқа күлкі қылып алып, артынан аямақ екен ғой. (Таяғын көтеріп балаларға тап береді. Балалар тым-тырақай болып қашып кетеді). Көрсетейін, мен, түге, сендерге. (Таяғын балалардың артынан жіберіп қалып). Мә, шарт!
