Тәттігүл. Не, бұл кісілер бөтеніміз бе еді? Біледі.
Әлім. Білеміз. Зәурені айттырып келіп отырмыз.
Балқия. Иә, біз Зәурені қолдан шығармайық деп ұйғардық.
Оспан. Соның жөні бола қояр ма екен? Кімді қалайды, Зәуре өзі біледі. Жалғыз перзентімді «Өйт-бүйт» деген тәлкекке салғызбаймын мен.
Тәттігүл. Міне, осындай қырсық – бұл. Қызы да өзі сияқты қасарысқан пәле бір.
Әлім. Ата-ананың тілін алмаған бала кімге керек сонда?
Оспан. Ата-ананың айтқаны баланың арманын аяққа басар болса, тіл алмаған артық.
Балқия. Сонда не, сендердің қыздарың баламызға тисе, арманы аяққа басылмақ па? (Ерланды нұсқап). Қара, кімнен кем біздің баламыз?
