Уық шаншып, асығыс тігілген бірнеше шошала тұр.
Көш ахуалын аңғартар дүние-мүлік тең-тең болып жатыр.
Сауытбек бұғына басып шошаларға жақындай береді.
Бергі шеткі шошаладан басына шапан жамылған біреу шығады.
Ол – Ақбөпе. Ақбөпе басындағы жамылғыны алады.
Ақбөпенің сұлу жүзі аспандағы айға шағылысып тұрып қалады.
Іле Сауытбек Ақбөпеге жақындай беріп, екеуі құшақтаса кетеді.
Сауытбек (демігіп). Бөпе, жеттім бе шынымен!
Ақбөпе. Жеттің. Құдайым-ай, бар екенсің ғой көзім жасын көрген.
Сауытбек. Айналайын ақ Құдай бар, рақымы мол.
Екеуі құшақтасқан күйі қалың қамысқа кіре береді.
Шу бойының тамылжыған айлы түні.
Қамыс ішінен қос ғашықтың үздіккен үндері естіліп тұрады.
