Әшірбек. Жоқ, шаршағаным жоқ.
Шаншар атай. Енді не онда?
Әшірбек. Осы күні таң сәріден тұрып жүрмін ғой мен. Ол үшін ерте жату керек. Әйтпесе, ұйықтап қалып, егіншілерге суды кешіктіріп апарамын ғой...
Шаншар атай (разы кейіппен). Міне, мұның дұрыс екен. Шаруаға араласқан бала осындай болуға керек қой, бәсе. Себебің орынды екен. Жарайды онда, қолыңдағыны көтерген күйі жөнел үйіңе.
Әшірбек саптан былайырақ шығын, қолындағы қауын-қарбызын жерге қойып, құрысқан белін жазып, атайға бір, балаларға бір қарап сәл тұрады.
Бәрі үнсіз Әшірбекке қарап қалған.
Әшірбек. Қауын-қарбызыңызға рақмет. Алмаймын. Үйге де қайтпаймын. (Әшірбек әлгінде ғана жерге қойған қауын мен қарбызын қолына қайтадан алып барып сапқа тұрады. Шаншар атай да, балалар да аң-таң қарап қалған).
Шаншар атай. Иә, бұл ненің ақысы? Өзің емес пе ең жаңа ғана жалынған?
Достарыңызбен бөлісу: |
