Әлипа.Жетпіс бес сексен емей, немене енді?
Шаншар атай. Жетпіс бес дегенің сөз болып па?! Осындай қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған жақсы заман тұрғанда жетпіс бесті айтасың, жүздің өзі жігіттің жасы, әуелім!
Әлипа. Жә, шалым, желікпе! Жетпіс бес те аз емес. Отыр үйде.
Шаншар атай. Отырмаймын. Жүзге келгенше қарауыл болам. Үйде омалып отырғанда ою ойдырып, сызу сыздырайын деп пе едің маған? Жасы үлкен кісіге әр күн жылға пара-пар. Адам өзі өлгенімен оның артында басқаға өнеге боларлық ізі қалуы керек. Ол із еңбекпен жасалынады. Келер ұрпаққа тиесілі тірліктің кем-кетігіне құр кеудеңмен тығын бола алмайсың. Еңбекпен ғана толтырасың. Осыны білмесем бір сәрі, біле отырып, Шаншар сенің қасыңда ошақ күзетіп, жантайып жата алмайды, бір күн де болса, шаруа қамымен жүреді. Көп сөзді қой да, сен осыны ұғын. Бұл әңгімені осымен доғарайық.
