Зәуре. Рас, папа.
Тәттігүл. Болды. Жынымды келтіре бермеңдер енді екеуің. Әкем-ау, неткен түкке түсінбейтін кеще еді бұлар? Әке-шешесі жора-жолдас, аралас-құралас адамдардың балаларының некесі берік болатынын неге білмейді бұлар, а?!
Оспан. Білмейміз. Білудің қажеті де жоқ. Білетініміз – бір-бірін сүйген екі жас қосылуы керек. Өз тағдырын өзі шешсін Зәуре.
Тәттігүл. Шешпейді. Бұған ерік беру – ерте. Мен айтқан жерге барсын, үйлі-күйлі болсын, сонда: «Ал, қызым, тізгінді мықтап ұста!» - деп жол болсын тілейміз.
Оспан. Жетелеуден басқа түк көрмеген жас жетілмейді.
Зәуре. Папа, гениально!
Тәттігүл. Сен қыз оп-оңай одақтас таба қойыпсың, оныңның жөні бола қоймас. Оспан – менің байым, менің одақтасым. Сен де әжептеуір біреуге ти де, соған тіліңді алғыз. Ана жалаңаяқ Ерланың саған жар болмайды. Сен алғаш «жігітім Ерлан» дегенде мен оныңды Әлім жездемнің баласы екен деп қалғанмын. Саған ақыры Ерлан керек екен, онда соған ти.
