АЛ
М
АТ
Ы
КІ
ТА
П
БА
СП
АС
Ы
67
қойып, өзінің қорегін – майда қоңыз бен көбелекті аңдуда.
Бұтаққа оралған сұр жылан өз олжасын бағып, қалшиып
қатып қалыпты. Ол кесірткенің өзіне таянған сәтін күтуде.
Оны «оқжылан» деп бекерге атамаған.
Құм жалдарының арасы шұрық-шұрық інге толы. Бұл –
ірі құмтышқанның жерасты қалашығы. Осы арадан ұзын
-
дығы бір метрден асатын алып алабажақ кесіртке – келес-
ті де кезіктіруге болады. сүйріктей сұлу қарақұйрықтың
көзді ашып-жұм ғанша құм жалдан асып бара жатқанын
байқайсың.
Шаңқай түсте шөлдегі тіршілік мүлде толастағандай,
жануар, жәндік атаулы қыбырсыз, көлеңкелеп жатады.
Жал-жал құмды түнде қолшаммен араласаң, неше түрлі
жануарды кезіктіресің.
Құмға қарағанда, тастақты саздақ шөл даланың тіршілі
-
гі әлдеқайда жұтаң. тас болып кеуіп қалған қу тақырда жу
-
сан мен көкпектен басқа жөнді ештеме өспейді. сазарып
жатқан шөлді жәндік атаулының көпшілігі мекен ете ал
-
майды. мұндай шөлдің бірі – Қазақстандағы Бетпақдала.
Осынау тақтайдай қу тақырдан жаздың ыстық айларында
ұшқан құс, жүгірген аңды кезіктіру қиын.
«су бар жерде ну бар», – дейді халық мәтелі. су шөлдің
кейпін мүлде өзгертіп, гүл жайнатып жібереді. Жайқалған
мақта танабы, шырынды жеміс, қауын-қарбыз судың,
дарқан күннің қуатымен пісіп-жетіледі.
Жердің шөлін қандыру үшін адамдар ерте заманнан
бері қолдан тоған байлап, арық қазып, суармалы егісті пай
-
даланып келеді. Жыл сайын шөл даланың игерілген бөлігі
молая түсуде.
«Ол – кім? Бұл – не?» кітабынан
Әредік
– кейде
АЛ
М
Достарыңызбен бөлісу: |