Голограмманың даму тарихы

«Голограмма» сөзі ең алғаш 1948 жылы пайда болды. Бұл голография әдісінің шығуына өзінің электронды микроскоп еңбегімен белгілі ғалым Денис Гобор себеп болған. Ол осы еңбегі үшін Нобел сыйлығына ие болды. Гобор голограммада толқынды сызықты толық жазба арқылы барлық заттан мағлұмат алуға болатынын түсінді.

1960 жылы кеңестік ғалым Ю.Н. Денисюк үшбөлінді ортада голограмманы қашық қабатты эмулцияға жазып, тіркеп алуға болады деп ұсыныс жасап, соны жүзеге асырды. 1964 жылы американ зерттеушісі Джордж Строук бұл терминді «голография» деп атады.

Украинада 1965 жылы А.Я. Кинованың қолдауымен голографиялық аймақтарға зерттеу жүргізуді алғаш рет радиофизика және электроника АНУССР институтынан бастады. Осы зерттеу нәтижесінде Украина ғалымдары көптеген жаңа әдістерді ойлап тапты. Олар кристалдардағы, термопластикалардағы голограммалық жазбалар, голографиялық ең жоғарғы желілік әдістер еді.

1966 жылы А.А. Микаэлян мен В.И. Бобринев бір беті фотоматериалды үлкен сыйымдылықты жаднамалы голографиялық құрылғыны ұсынды.

Бұл ойлап шығарылған голограмма үлкен маңызға ие. Дамып жатқан есептік техника жады үлкен әрі ұзақ мерзімге жететін құрылғы қажет етуде. Бұл тұрғыда электронды жад жақсы орындауда. Бірақ бұл көбіне голографиялық жадтың сыйымдылығы 10⁶-10⁸ битті құрайды. Микросекунд ішінде ол нүктелік мәліметті таңдап ала алады.

Қазіргі кезде барлық үлкен масштабты бейнелеуіш голограммаларда пайдалану стационарлық суырмалы көрмелер жасауға ие болуды. Голографиялық формаға өту үшін мыңдаған кітап, ғылыми кітапханалардың жинақтары, арасында бірегей тарихи, көркем, мәдени құндылықтарға ие үлкен көлемдегі кітаптарды қажет етеді.

Голографияны қолдану халықтың мәдени құндылығын насихаттау сияқты, құжаттарды насихаттауда үлкен мүмкіндікке ие.