Гуманитарлық және жаратылыстану пәндері кафедра отырысында талқыланды
жүктеу/скачать 0,99 Mb.
|
Философия силлабус
- Бұл бет үшін навигация:
- Фридрих Шеллинг
- XIXғ. неміс философиясының КНФ-мен бірге кең тараған бағыты материализм болды
- Карл Маркс
- Иррационализм
- Артур Шопенгауэр
- Өмір философиясы
- Фридрих Ницше
| Иоганн Фихте (1762-1814)-субъективтік идеализм өкілі, антитетикалық әдістің, яғни "Мен" және "Мен-емес" диалектикасын қарастырды.
Георг Гегель (1770-1831)-адамзаттың ойлау әлеміндегі теңдесі жоқ данышпаны, диалектикалық логиканың, яғни ойлау туралы ойлаудың негізін салды. Біз Гегельді Жаңа дәуірдің Аристотелі деп айтқан Ф.Энгельстің пікіріне қосыламыз. Фридрих Шеллинг (1775-1854) - объективтік идеализм өкілі, табиғат философиясы, барабарлық, трансценденталдық идеализм философиясын зерттеді. Людвиг Фейербах (1804-1872) - КНФ -ның антропологиялық материализм өкілі. Ол идеализмді қатты сынға алып, атеизм, дүниеге материалистік көзқарасты қалыптастырды. XIXғ. неміс философиясының КНФ-мен бірге кең тараған бағыты материализм болды: Людвиг Фейербах философиясы; Маркстік философия; тұрпайы материалистер. Людвиг Фейербахтың атеистік және материалистік философиясын неміс классикалық философиясына да және материализмге де жатқызуға болады. Өйткені Фейербах философиясы КНФ-ді аяқтайды және сонымен бірге XIXғ. неміс материализмнің негізін қалады. Классикалық (диалектикалық) материализмнің үш құрамдас бөлігі: маркстік философия; саяси экономия (экономикалық ілім); ғылыми коммунизм (әлеуметтік-саяси теория). Марксизм философиясының көрнекті өкілдері Карл Маркс (1818-1883) пен Фридрих Энгельс (1820-1895) болды. Маркстік философия: бірізділікті материалистік дүние бейнесін қалыптастырды; материалдық және қоғамдық болмыс үшін өндіріс пен экономиканың рөлін көрсетті; қоғами болмыс қоғами сананы билейді, тарих пен қоғам дамуының негізінде материалдық өндіріс жатытынын дәлелдеді; философиялық мәселелерді диалектика тұрғысынан (диалектикалық материализм) қарастырды; тарихты, қоғам дамуын табиғи-тарихи, заңды (тарихи материализм) процесс деп қарастырды; адам, қоғам, мемлекеттің пайда болып қалыптасуының дәйекті логикалық бейнесін берді; атеистік тұрғыдағы көзқарас басым болды. Неміс философиясының өзге түрі-тұрпайы материализм. Оның өкілдері-Фохт, Бюхнер, Молешотт адам, қоршаған дүние мәселелеріне тек жаратылыстану ғылымдары (физика, химия, биология) тұрғысынан қарастыруға тырысты: табиғат заңдарын (жануарлар дүниесінің, табиғи сұрыптау, тіршілік үшін күрес) адами қоғамға (әлеуметтік дарвинизм) механикалық тели салу; идеалдықты терістеу, сананың идеалдығын мойындамау; сананың қызметін физиологиялық процесс деп қарастыру (бауыр өтті қалай бөліп шығарса, мида ойды солай шығарады). 3. XIXғ. екінші жартысында Алманияда иррационализм идеясы да көрініс тапты. Иррационализм - болмыс пен танымның объективтік заңдылықтарын, диалектиканы терістейтін, қоршаған дүние мен тарихты хаос, кездейсоқтық тізбегі деп қарастыратын, жалпы бірізділікті, дәйекті логикалық дамуды мойындамайтын философиялық бағыт. Иррационализм негізін Артур Шопенгауэр (1788-1860) салған деп саналады. Жалпы Шопэнгауэр философиясы пессимистік рухта өрбиді, адамның қоршаған дүниеге, өзінің өмірін өзгертуі мүмкіндігінің, қабілеттілігінің пәрменіне сенімсіздікпен қарайды. Иррационализмге жақын философиялық ағым-"Өмір философиясы". Бұл философияның негізгі мәселесі-дүниедегі адам болмысы, оның өмір сүруінің мәні, өмірді өз бітімінде, өзінде зерделеу. "Өмір философиясының" көрнекті өкілдерінің бірі - Фридрих Ницше (1844-1900). жүктеу/скачать 0,99 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|