Сәлім. Кет әрі! Көргенсіз!
Сәлима. Бар-бар! Көрсетіп біттің өнеріңді.
Қайрат. Біткенім жоқ. (иегімен Сәлімді нұсқап). Оған көрсететін көресі – алда. Күтіңдер!
Қайрат кетеді.
Сәлім. Қандай әдепсіз еді мына балаң! Қалай ғана бір шаңырақтың астында өмір сүріп жүрсің мұнымен?
Сәлима. Бәрі – арақтың кесірі. Арақ ішпесе, ол әжептеуір адам. Қайтейін, бір әулеттен қалған еркек кіндік, күдерімді үзе алмаймын. Мен түңіліп кеудесінен итерсем, қаңғып қалады ғой бұл байғұс.
Сәлім. Әйелі жоқ па сонда?
Сәлима. Бар.
Сәлім. Бар болса, сол ие болмай ма?
Сәлима. Ол да шаршап біткен әбден.
Сәлім. Сөйткен болар. Бұл жұмыс істемейтін шығар, әйелі екеуіңе масыл да.
Сәлима. Жоқ, істейді. Шағын кәсіпорын деген бірдеңкеде бірдемені айналдыратын сияқты. Арағына ақша табады.
Сәлім. Иә, сондай бір пәле шығыпты ғой.
Сәлима. Онысы кәсіпорын болып түк те өндірмейді, өңшең алыпсатар, алаяқ, аннан-мұннан қашқан алқаш жиналған жер көрінеді. Бұлардікі де сол. Не істеп, не қоятындарын адам білмейді, әйтеуір арақ ішпейтін күні жоқ. Күндіз-түні қызара бөртіп жүргені. Үйде күнде – ұрыс-керіс. Мен де, келінім де – бағы ашылмаған сорлымыз.
