Сәлима. Маскүнем балам менің аяғымды қия бастырмайды.
Сәлім. Қалайша?
Сәлима. Қанша арақ ішкенімен, ішкі есебі мықты Қайраттың. Менің бар жиған-тергенім, мына үш бөлмелі үйім – оның көзінің құрты. Жарты бұрауынан айырылса, жарылып өлуге әзір.
Сәлім. Онда таста бәрін соған. Маған бір қуыс беретін тәрізді, сонда тұрамыз екеуміз. Сәлима. Жоқ, болмайды. Мен болмасам, бұл үйдің оты өшеді. Оның үстіне ел-жұртты қайтеміз. Ұяттағы! «Қартайғанда кәрі боз жорға шығарыпты!» деп дос күліп, дұшпан табалар.
Сәлім. Ел-жұрт қайта: «Ақыры армандарына жеткен екен!» – деп сүйсінер.
