Власов. Сыйлаймыз.
Жамал. Сыйлағандарыңыз осы ма, ұлы адамымыздың атын итке қойғандарыңыз?!
Власов (мүләйімсіп). Сеніңіздер, мен білмей қалдым.
Рауза. Неге білмейсіз? Қазақстанда тұрасыз, оның барлық материалдық игілігін көріп отырсыз, рухани байлығын білуіңіз керек.
Власов.Оның қажеті қанша? Қазақтарда біз білуге тұрарлықтай рухани байлық болмаған, қазір де жоқ.
Жамал (қапаланып). Бүкіл өміріңіз осында өтіп келе жатқан сіз осылай деген соң, басқа орыстар қайтпек?
Власов. Қайтеді, менің айтқанымды айтады. Қазақтардың материалдық-техникалық та, рухани да жетістіктерінің барлығы орыстардың араласуымен, жоқ, қамқорлығымен жасалған. Көшпенді халықта ешқандай ғылым-білім болмаған. Қараңғы, сауатсыз халықта өзге үйренерлік ештеңе болмайды.
Жамал. Бәрі бар. Қазір сіздер иемденіп отырған білім-біліктің бәрі дерлік шығыстан шыққан. Басқаны былай қойғанда жылқыны үйретіп мінудің, оған жегетін қос дөңгелекті арбаны ойлап табудың бастауында біз тұрмыз. Қазіргі хиругтер қолы дірілдеп зорға батылы баратын операцияларды біздің Өтейбойдақ атамыз осыдан бірнеше ғасыр бұрын жасаған.
Рауза (қызып кетіп). Сіздерді құтыртқан өзіміз. Патшалық Ресей тұсында да, қызыл империя кезінде де ойларыңызға келгенді істеп, әбден жаман үйренгенсіздер. Енді заман басқа, көздеріңізді ашып қарайтын кез-келген.