Шаншар атай. Әртіс келіпті ауылға.
Әлипа. Әртісі қане?
Шаншар атай. Әне?.
Әлипа. Қане?
Шаншар атай. Ана көлдей қағазды көрмей тұрсың ба?
Әлипа. Мен де бір шынымен келіп қалған екен десем, құр қағазы екен ғой... Мейлі көрейікші сонда да, Бибігүл, Розалар бар шығар ішінде.
Шаншар атай. Көр, көр. Мен не деймін, қобызым не дейді. Табарсың Бибігүл мен Розаны, жаман қатты...
Әлипа. Мейлі, көрейікші әуелі. (Әлипа қақапаға тақап барып, қағазға үңіліп сәл тұрады).Жазған-ау, әртіс болса, суреті болмайтын ба еді мұның?
Шаншар атай. Суреті неге керек? Құлақтандыру да.
Әлипа.Әртіс те емес, құлақтандыру да емес, барып тұрған шимай-шатпақтың дәл өзі ғой мынау.
Шаншар атай. Не деп тұр өзі?! Әкелші бері.
Әлипа(қағазды әкеліп беріп жатып). Көз әйнегіңді әкелейін бе?
Шаншар атай(қағазға төне түсіп). Қажеті жоқ. Әріптері бақандай-бақандай екен, көз әйнексіз де бірдеңе қылармыз... (Шаншар атай қағазды тізесіне қойып алып асықпай оқи бастайды). «Шертпек шарты. Білгірсігенге – бір шертпек. Елпеңдегенге – екі»...